ВЕРА БЕЛАРУСА

Веру, братцы: людзьмі станем,

Хутка скончым мы свой сон;

На сьвет Божы шырэй глянем,

Век напіша нам закон.

Не чарнілам на паперу,

Дзесь ў архівы не здае, –

Ён зьбірае поту меру

I на ніву нашу лье,

Землю поіць, яна родзе

Сок ў зярнятах нам на хлеб.

Спажываем, a ў народзе

Штось як шэпча: «Ўставай, сьлеп!»

Веру, братцы, ў нашу сілу,

Веру ў волi нашай гарт:

Чую агонь ў нас – ня брыну,

Бачу, братцы, мы ня з карт,

Мы ня з гіпсу, мы – з каменьня,

Мы – з жалеза, мы – са сталі,

Нас кавалі у пламеньні,

Каб мацьнейшымі мы сталi.

Цяпер, братцы, мы з граніту,

Душа наша з дынаміту,

Рука цьвёрда, грудзь акута,

Пара, братцы, парваць пута!


Кастрычнік – лістапад, 1905.  Цётка