РљРѕРЅС– прысталыя ймчацца панура.  

Лютаўскі холад. Трывога вачэй.  

Вые С– плача апошняя Р±СѓСЂР°  

Каля занесеных сьнегам плятней.  

Шлях РјРѕР№ далёкі, дарога каравая,  

РЋ неба ляціць неспакойны дымок.  

Недзе далёка мігае ласкава  

РЋ цемру Р№ буран залаты аганёк.  

РЎРЅС‹ табе сьняцца зімовыя, раньнія,  

РЎСЊРЅС–С€, што каханы Сћ акенца стучыць.  

Любая, любая, вечна каханая,  

Цёплы агеньчык, С–СЃРєСЂР° Сћ начы.  

Ціха ўвайду ад завеі чырвоны,  

РќР° СЂСѓРєС– РјСЏРєРєР° вазьму СЏРіРѕ,  

Цёплы камяк, разаспаны С– СЃРѕРЅРЅС‹,  

Не абазнаны, што да чаго.