АЛЕСЯ

Кукавала зязюля

У зялёным лесе,

Гадавала матуля

Дачушку Алесю.


Гаманіў бор сасновы

Ў вечары і ранкі,

Над калыскай ліповай

Пела калыханкі.


– Сьпі, засьні, мая дзетка,

Птушкі ўжо заснулі,

Сьпі, засьні, мая кветка,

Люлі, люлі, люлі.


– Сьпі, ня ведай трывогі,

Надыдзе часінка, –

На свае ўстанеш ногі,

Мая ты дзяўчынка.


Будзеш кужаль ты прасьці,

Будзеш ткаці кросны,

Выглядаці долі, шчасьця

Ў маладыя вёсны.


Кукавала зязюля

У зялёным лесе,

Не згадала матуля,

Што выйдзе з Алесі.


Як набралася моны

Матчына дачушка,

Паляцела да сонда

Пералётнай птушкай.


Паляцела дзяўчына

Самалётам гонкім

Над шчасьлівай краінай,

Над роднай старонкай.


Адчыняе вароты

Нябесным маршрутам

Ці як ястраб з высотаў

Скача з парашутам.


I да сонца праз хвілю,

А ўсё вышай, вышай!

Самалётавым крыльлем

Воблакі калыша.


Стара маці днём, ночкай

Марыць ля ваконца:

Ужо к прасьніцы дочка

Не зьляціць з-пад сонца.


Кукавала зязюля

У зялёным лесе,

Не згадала матуля,

Што выйдзе з Алесі.


1935  РЇ. Купала