Сьціхлі песьні зімняй буры,

     Вее цеплынёю,

Ўскалыхнуўся лес пануры,

     Зашумеў вясною.

Як бы спуджаныя козы,

     Пазьбягалі хмары.

Плача зімка, льюцца сьлёзы,

     Ажываюць яры.

Скора поле, лугавіны

     Ў зелень убяруцца,

Жураўлі з чужой краіны

     З крыкам пранясуцца.

Хмары ўстануць, і пяруны

     Гучна загамоняць,

А ў турме тут сэрца струны

     Жаласна зазвоняць.

I ўздыхнеш, ўздыхнеш глыбока

     Над жыцьцём разьбітым,

I пачуеш адзінокім

     Ты сябе, забытым.