Бальшаком, на край зямлі і неба,  

Я ўсю ночку цёмную ішоў,  

Даганяў і абганяў, дзе трэба,  

З лубкамі і сітамі дзядзькоў.  

Ёсьць на свеце роднае мястэчка,  

Там штогод бываюць кірмашы;  

Міма школы меленькая рэчка  

Безь мяне адна плыве ў цішы.  

Мне дакор яе далёкі, звонкі  

У забытым чуецца трысьці.  

Заўтра кірмашовы дзень. У жонкі  

На дзень адпрасіўся: "Адпусьці".

У сяброў па школе даўні звычай -  

На кірмаш сысьціся, пагуляць...  

І на каруселі маляўнічай  

Разам адкружыць хвілінак пяць.  

Кожны мае дружбака такога,  

Захавана ў сэрцы да якога  

Прыязьні даўнейшай цеплыня.  

Кірмашовы дзень, гарачыня.  

Вось у кірмашовы б дзень выходны  

Зь ім ці зь ёй зайсьці ў куток выгодны  

(Ёсьць такія на зямлі куткі) -  

Раз у сем гадоў павіць вянкі.  

Пачуцьцё былое да дзяўчынкі  

Нёс і я. І тут яе сустрэў.  

Між густых аглобляў, як між дрэў,  

Я іду на аганёк касынкі.  

А дзяўчына лузганцы кусае  

І таксама некага шукае,  

І ў вачох блукае неспакой,  

І крычу я радасна: "Пастой!"

Мы адны зь ёй. З нашых - больш нікога.  

Той жа рып гармоняў, бубнаў гром.  

Тая ж з кірмашу пад гай дарога.  

"Што ж, пайшлі?" - "Пайшлі..." І мы ідзём.  

Сем гадоў не бачыліся - раз,  

Замуж выйшла, добра ладзіш з мужам;  

Дзе ж ты, карусель? За ўсё адкружым,  

Як усё кружылася за нас.  

Добры дзень, знаёмыя мясьціны,  

Карусель, крылатая душа!..  

Гай шумлівы, гоман кірмаша,  

Печанага хлеба водар кмінны.