КАРУСЕЛЬ

Бальшаком, РЅР° край зямлі С– неба,  

РЇ СћСЃСЋ ночку цёмную ішоў,  

Даганяў С– абганяў, РґР·Рµ трэба,  

Р— лубкамі С– сітамі РґР·СЏРґР·СЊРєРѕСћ.  


Ёсьць РЅР° свеце роднае мястэчка,  

Там штогод бываюць кірмашы;  

РњС–РјР° школы меленькая рэчка  

Безь РјСЏРЅРµ адна плыве Сћ цішы.  


РњРЅРµ дакор СЏРµ далёкі, Р·РІРѕРЅРєС–  

РЈ забытым чуецца трысьці.  

Заўтра кірмашовы дзень. РЈ жонкі  

На дзень адпрасіўся: "Адпусьці".


РЈ СЃСЏР±СЂРѕСћ РїР° школе даўні звычай -  

РќР° кірмаш сысьціся, пагуляць...  

Р† РЅР° каруселі маляўнічай  

Разам адкружыць хвілінак пяць.  


Кожны мае дружбака такога,  

Захавана Сћ сэрцы РґР° СЏРєРѕРіР°  

Прыязьні даўнейшай цеплыня.  

Кірмашовы дзень, гарачыня.  


Р’РѕСЃСЊ Сѓ кірмашовы Р± дзень выходны  

Р—СЊ С–Рј ці Р·СЊ ёй зайсьці Сћ куток выгодны  

(Ёсьць такія РЅР° зямлі куткі) -  

Раз Сѓ сем гадоў павіць РІСЏРЅРєС–.  


Пачуцьцё былое РґР° дзяўчынкі  

Нёс С– СЏ. Р† тут СЏРµ сустрэў.  

РњС–Р¶ густых аглобляў, СЏРє РјС–Р¶ РґСЂСЌСћ,  

РЇ С–РґСѓ РЅР° аганёк касынкі.  


Рђ дзяўчына лузганцы кусае  

Р† таксама некага шукае,  

Р† Сћ вачох блукае неспакой,  

І крычу я радасна: "Пастой!"


РњС‹ адны Р·СЊ ёй. Р— нашых - больш РЅС–РєРѕРіР°.  

РўРѕР№ жа рып гармоняў, бубнаў РіСЂРѕРј.  

Тая Р¶ Р· кірмашу пад гай дарога.  

"Што Р¶, пайшлі?" - "Пайшлі..." Р† РјС‹ ідзём.  


Сем гадоў РЅРµ бачыліся - раз,  

Замуж выйшла, РґРѕР±СЂР° ладзіш Р· мужам;  

Дзе Р¶ ты, карусель? Р—Р° СћСЃС‘ адкружым,  

РЇРє СѓСЃС‘ кружылася Р·Р° нас.  


Добры дзень, знаёмыя мясьціны,  

Карусель, крылатая душа!..  

Гай шумлівы, гоман кірмаша,  

Печанага хлеба водар кмінны.


Люты 1939 Рі.  Рђ. Куляшоў