БЫВАЙ...

Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая.  

Чаму так РіРѕСЂРєР°, РЅРµ магу СЏ зразумець.  

Шкада заранкі РјРЅРµ, што Сћ небе дагарае  

РќР° СћСЃС…РѕРґР·Рµ РґРЅСЏ майго, СЏРєРѕРјСѓ ружавець.  


Ці РїРѕРјРЅС–С€ першае нясьмелае прызнаньне?..  

Над намі жаўранкам зьвінеў С– плакаў май.  

Назаўтра золкае, туманнае сьвітаньне,  

РЎСѓСЂРѕРІС‹ РїРѕР·С–СЂРє твой С– РјРѕР№ РЅСЏРјС‹ адчай.  


Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен,  

Пайшла, маўклівая, пад хваль жытнёвых шум,  

РўСѓРґС‹, РґР·Рµ гойдала зялёнае калосьсе  

РќР° сьцежках ростані РјРѕР№ адзінокі СЃСѓРј.  


Пайшла Р·Р° ціхія, далёкія прасторы  

Сьвітальнай зоркай ты, што гасьне Сћ СЃС–РЅСЏРІРµ.  

Душы пакрыўджанай гарачыя дакоры  

Сьлязой халоднаю застылі РЅР° траве.  


Пайшла, пакінуўшы РјРЅРµ золкі С– туманны,  

Палынны жаль СЃРјСѓРіРѕР№ ахутаных дарог,  

Каб СЏ хвілінны боль С– горыч гэтай раны  

Гадамі Сћ сэрцы заглушыць сваім РЅСЏ РјРѕРі.  


Пайшла, ніколі ўжо РЅСЏ вернесься, Алеся.  

Бывай, смуглявая, каханая, бывай.  

Стаю РЅР° ростанях былых, Р° Р· паднябесься  

Самотным жаўранкам зьвініць С– плача май.  


Бывай, абуджаная Сћ сэрцы, дарагая.  

Твой сьветлы вобраз панясу я па жыцьці.

РќР° СћСЃС…РѕРґР·Рµ РґРЅСЏ майго заранка дагарае,  

Каб позна вечарам на захадзе ўзысьці.


1928  Рђ. Куляшоў