RODNYJA VOBRAZY Vobrazy miłyja rodnaha kraju,                Smutak i radaść maja!..         Jakub Kołas     Hałoŭnaja      Słoŭniki           Spasyłki      Ab sajcie       Кірыліца      Łacinka     Etnahrafija Kantekstny tłumačalny słoŭnik Dziadziniec1 Jadro, centralnaja ŭmacavanaja častka staražytnaruskaha horada (pasla14 st. ŭ Rasii nazyvałasia kramlom, na Biełarusi – zamkam). Tut žyŭ kniaź z družynaj abo pradvadziciel (vajavoda) z harnizonam voinaŭ, znachodziłisia dvary fieadałaŭ, administracyjnyja i kultavyja pabudovy. Najbolš časta Dz. razmiaščaŭsia na mysie pry sutokach rek: u Połacku Pałaty i Zach. Dzviny, u Minsku Niamihi i Svisłačy, u Viciebsku Vićby i Zach. Dzviny, u Hrodnie Haradničanki i Niomana, u Turavie Jazdy, Strumienia i Damuchi. Časami znachodziŭsia na ŭzvyššy voddal raki (Navahrudak, Vaŭkavysk). Płošča Dz. ŭ najbolš bujnych haradach Biełarusi: Połacka kala 10 ha, Minskaja 3 ha, Viciebska 2,5 ha, Hrodna i Turava kala 1 ha. Napačatku Dz. pa pierymietry ŭmacoŭvałi vałam z častakołam abo tynam, a sa zniešniaha boku – i rovam. Pazniej ziemlanyja ŭmacavanni zamienieny muravanymi (z kamieniu ci cehły) scienami i draŭlanymi (radziej muravanymi) viežami. Da Dz. časta prymykaŭ umacavany pasad – vakolny horad, zasieleny ŭ asnoŭnym handlova – ramiesnym ludam. U čas niebiaspieki na Dz. i ŭ vakolnym horadzie chavałisia žychary adkrytych pasadaŭ i błižejšychsielskich pasiełiščaŭ. Krynica: Этнаграфія Беларусі. Мінск. 1989. Рэдактар: Шамякін I. П. Выдавецтва: БелСЭ. 575 с.: іл. 2009–2020. Biełaruś, Miensk.