RODNYJA VOBRAZY Vobrazy miłyja rodnaha kraju,                Smutak i radaść maja!..         Jakub Kołas     Hałoŭnaja      Słoŭniki           Spasyłki      Ab sajcie       Кірыліца      Łacinka     Etnahrafija Kantekstny tłumačalny słoŭnik Družka Viasielny čyn z błižejšaj svity maładoj, niezamužniaja siastra (rodnaja ci dvajuradnaja), dačka chrosnych baćkoŭ, błizkaja siabroŭka maładoj. D. (bajarki, balšanki, padniaviesciny, šafierki, asistentki) supravadžałi maładuju na praciahu viasiełla ŭ jaje chacie da adjezdu da maładoha. Kolkasć D. była zvyčajna niacotnaj (3, 5, 7 i bolej), siarod jakich vyłučałasia staršaja D. (hałoŭnaja, pieršaja), siaredniaja (druhaja), małodšaja (treciaja) i h. d. Staršaja D. – asnoŭnaja pamočnica maładoj i ŭdzielnica viasielnych abradaŭ: jana chadziła razam z maładoj na zaprosiny, udzielničała ŭ vypiakanni karavaja, viła vianok na subornuju subotu, zaplatała i rasplatała kasu na pasadzie, pryšyvała kvietki da šapki abo da kašułi maładoha, “pradavała” maładuju i miesca kala jaje za stałom maładomu. Asnoŭnyja atrybuty staršaj D. – pryhoža azdobleny i bolšy pa pamierach, čym u inšych D., vianok i kvietka zleva na hrudziach. D. z družkom na praciahu ŭsiaho viasiełla nasiłi za pazuchaj nieviałikija bułački chleba z kryžami na skaryncy. Zvyčajovaje prava nie dazvalała dziaŭčynie bolš za 2 razy ŭ žycci być D. (toje ž prava zabaraniała maładoj być svacciaj na viasiełłi svajoj D.). Krynica: Этнаграфія Беларусі. Мінск. 1989. Рэдактар: Шамякін I. П. Выдавецтва: БелСЭ. 575 с.: іл. 2009–2020. Biełaruś, Miensk.