RODNYJA VOBRAZY Vobrazy miłyja rodnaha kraju,                Smutak i radaść maja!..         Jakub Kołas     Hałoŭnaja      Słoŭniki           Spasyłki      Ab sajcie       Кірыліца      Łacinka     Etnahrafija Kantekstny tłumačalny słoŭnik Dryhavičy Adno z plemiannych abjadnanniaŭ uschodnich słavian. Nazva pachodzić, mabyć, ad słova “dryhva”. Pavodle archieałahičnych dasledavanniaŭ, zajmałi ter. Na U da Dniapra, na Pn da Barysava, Łahojska, Złasłaŭla, a taksama viarchoŭi Niomana, na Pd miaža pierachodziła za Prypiać, na Z prachodziła pa Vyhanaščanskim bałocie ( na Pn ad Pinska; na dumku U. Z. Zavitnieviča, V. V. Siadova) abo pierachodziła Zach. Buh (na dumku A. U. Uspienskaj, Ja. I. Cimafiejeva, K. Musianovič). Papiarednikami D. u 6 – 8 st. na siaredniaj Prypiaci byłi słav. Plamiony. Najbolš staražytnyja archieałahičnyja pomniki D. – kurhannyja mohilniki z pachavalnym abradam trupaspalennia, pašyrany na Prypiaci, Biarezinie, pravabiarežžy Dniapra, u viarchoŭjach Słučy, Aresy z kanca 10 st. – mohilniki z trupapałaženniem na haryzoncie abo ŭ padkurhannaj jamie, zredku na popielna – vuhalnaj padsypcy. Pachavalny invientar biedny. Traplajucca hłinianyja harški, nažy, spražki, kresivy, nakaniečniki kopjaŭ, siakiery, zredku draŭlanyja zruby z 2-schilnym dacham, u žanočych pachavanniach – pacierki z kalarovaha škła, bronzavyja kolcy, piarscionki i branzalety. D. ŭpieršyniu ŭpaminajucca ŭ niedahatavanaj častcy “Apoviesci minułych hadoŭ” u suviazi z padziejami, što papiaredničajuć 9 st., a taksama vizantyjskim historykam Kanstancinam Bahranarodnym u 10 st. (948), u staraž.- ruskich letapisach (1149). Naležałi da bolš razvitych u sacyjalnych adnosinach plamion, znachodziłisia na zaklučnaj stadyi raspadu rodaplemiannoha ładu, miełi svajo pałit. Abjadnannie – “kniažannie”. Charakternaja plemiannaja adznaka – miednyja abo siaebranyja pacierki, upryhožanyja napajanymi na ich pavierchniu siarebranymi šarykami, t. zv. Ziarnionyja pacierki. Takija pacierki razam sa šklanymi i kamiennymi, a taksama mietałičnyja manietapadobnyja pryvieski, azdoblenyja ŭzorami z napajanych abo adłitych razam z asnovaj šarykaŭ, nasiłi jak manista na šyi. Try ziarnionyja pacierki mienšych pamieraŭ zamacoŭvałisia na skronievych kolcach. D. zajmałisia voryŭnym ziemlarobstvam, aharodnictvam, žyviołahadoŭlaj, palavanniem, rybałoŭstvam, zbiralnictvam, ramiostvami (žalezaapracoŭčaje, juviełirnaje, kasciareznaje, harbarnaje, hančarnaje, drevaapracoŭčaje), chatnimi promysłami (pradziennie, tkactva). U 10 st. ich ziemłi ŭvajšłi ŭ skład Kijeŭskaj Rusi. Na terytoryi D. uznikła Turaŭskaje kniastva, paŭn. – ŭsch. častka trapiła ŭ Połackaje kniastva. Najbolšyja harady: u 10 st. Turaŭ, u 11 st. Brest, Pinsk, u 12 st. Słuck, Kleck, Rahačoŭ, Mazyr, Drahičyn, pavodle archieałahičnych materyjałaŭ – Davyd – Haradok. Krynica: Этнаграфія Беларусі. Мінск. 1989. Рэдактар: Шамякін I. П. Выдавецтва: БелСЭ. 575 с.: іл. 2009–2020. Biełaruś, Miensk.