RODNYJA VOBRAZY Vobrazy miłyja rodnaha kraju,                Smutak i radaść maja!..         Jakub Kołas     Hałoŭnaja      Słoŭniki           Spasyłki      Ab sajcie       Кірыліца      Łacinka     Etnahrafija Kantekstny tłumačalny słoŭnik Kałyska   (Зыбка, Люлька2) Dziciačy łožak; daŭni vid narodnaj mebłi. Rabiłi z doščak ci reječak; u Zach. Biełarusi (asabłiva ŭ Paniamonni) plałi z łazovych dubcoŭ, rakity, karenniaŭ u vyhladzie dohaha košyka (časam z kazyrkom); padviešvałi na čatyroch počapkach da stołi ci belki, časciej – da žerdki, jakaja adnym kancom zatykałasia za belku. Dla zručnasci kałychannia da K. macavałi viaroŭku (možna było kałychać nahoj abo na adlehłasci). Najbolš prosty vid K. ŭjaŭlaŭ saboj kusok pałatna, što naciahvaŭsia na draŭlanuju ramu. Takuju K. było zručna brać u pole, dzie jaje padviešvałi na trynozie, abharnuŭšysia pavierch abrusam ci posciłkaj, niby parasonam. Z kanca 19 st. pašyrana K. ŭ vyhladzie nieviałikaha łožka na nožkach, padbitych paparna duhapadobnymi bruskami. K. časta azdablałi prapiłoŭkaj pa krajach daščanych spinak, fihurnymi prafilavanymi nakładkami, točanymi ci raźbianymi elemientami, z jakich nabirałi rašecistyja bakaviny. Plecienyja z łazy K. dekaryravałi spałučenniem roznych sposabaŭ placiennia. U naš čas samarobnyja K. amal vyjšłi z užytku, sastupiŭšy miesca kalaskam i łožkam pramysłovaj vytvorčasci. Krynica: Этнаграфія Беларусі. Мінск. 1989. Рэдактар: Шамякін I. П. Выдавецтва: БелСЭ. 575 с.: іл. 2009–2020. Biełaruś, Miensk.