РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,                Смутак і радасьць мая!..         Якуб Колас     Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka     Этнаграфія Кантэкстны тлумачальны слоўнік Балалайка   (Балабайка, Калiнок) Народны струнны шчыпковы музычны iнстpумeнт. Самаробная Б. на Беларусi мае драўляны трохвугольны корпус (“каробку”) розных памераў, ручку (“шыйку”) з ладамi, колькасць якiх вар’iруецца, 3, 4, або 6 металiчных струн. Нар. музыканты пры irpы на Б. ужываюць стpoi “балалаечны” i “гiтapны” (“мiноpны”). Асноўны спосаб гуказдабывання - удар па струнах пальцамi правай pукi або плектрам зверху ўнiз i наадварот. Гучанне даволi слабае, але звонкае. У нар. музычнай практыцы Б. выкарыстоўваюць як iнструмент сольны i ансамблевы. На Б. iграюць «для сябе» i «на людзях» - на вячорках, iгрышчах, танцах, асаблiва там, дзе збiраецца моладзь. Пераважнае месца ў рэпертуары балалаечнiкаў займаюць танцы i прыпеўкi. Верагодна, што Б. запазычана беларусамi ў pycкix не пазней 18 ст. Пра гэта сведчыць яе выява на размалёўцы ў Гродзенскiм францысканскiм касцёле. У этнагр. лiтаратуры ўпамiнаецца з сярэдзiны 19 ст. Асаблiвае пашырэнне набыла ў 1920-30-я г. У наш час сустракаецца на ўсёй Беларусi. Балалайка Крыніца: Этнаграфія Беларусі. Мінск. 1989. Рэдактар: Шамякін I. П. Выдавецтва: БелСЭ. 575 с.: іл. 2009–2020. Беларусь, Менск.