RODNYJA VOBRAZY Vobrazy miłyja rodnaha kraju,                Smutak i radaść maja!..         Jakub Kołas     Hałoŭnaja      Słoŭniki           Spasyłki      Ab sajcie       Кірыліца      Łacinka     Etnahrafija Kantekstny tłumačalny słoŭnik Baraban   Pachodžańnie: mahčyma ciurks Narodny miembranny muzyčny inctpument; cylindryčny draŭlany abo mietaličny korpus ( “karobka” ) roznych pamieraŭ, na jaki z abodvuch bakoŭ naciahnuta skura (sabaki, cialaci, kazlaniaci). Huk nieakreslenaj vyšyni zdabyvajecca ŭdaram draŭlanaj kałatuški. U sučasnaj nar. muzyčnaj praktycy B. užyvajecca pieravažna razam z mednymi talerkami (turecki baraban) abo jak sastaŭnaja častka ŭdarnaj ustanoŭki, što ŭklučaje vialiki i mały B., «kałotki» - draŭlany brusok, pa jakim bjuć doŭhimi pałačkami, i nažnuju piedal (zafiksavany ŭ Niasvižskim, Baranavickim, Navahrud¬ckim i inš. r-nach). Najbolš ranniaje sviedčannie pra B. na Biełarusi adnosicca da 12 st. (šachmatnaja fihurka ŭ vyhladzie barabanščyka z Baŭkavyska). Instrumient časta ŭpaminajecca ŭ staraž.-ruskich rukapisnych krynicach jak vajenny sihnał i šumavy inctpument. U 17-18 st.- abaviazkovaja prynaležnasć bieł. ramiesnickich cechaŭ, vykarystoŭvaŭsia ŭ čas uračystych i žałobnych pracesij, abarony haradoŭ. U naš čas raspaŭsiudžany pa ŭsioj Biełarusi i ŭvachodzić u skład nar. instrumientalnych ansamblaŭ, jakija vykonvajuć tancavalnuju muzyku i viasielnyja maršy. U viaskovym pobycie biełarusaŭ termin «B.» časta ŭžyvajecca i dla abaznačennia bubna. Турэцкі барабан Krynica: Этнаграфія Беларусі. Мінск. 1989. Рэдактар: Шамякін I. П. Выдавецтва: БелСЭ. 575 с.: іл. 2009–2020. Biełaruś, Miensk.