RODNYJA VOBRAZY Vobrazy miłyja rodnaha kraju,               
Smutak i radaść maja!..
      
 
Jakub Kołas
    Hałoŭnaja      Słoŭniki           Spasyłki      Ab sajcie       Кірыліца      Łacinka    
Etnahrafija
Kantekstny tłumačalny słoŭnik
Bubien
 
(Ручны барабан)
Biełaruski narodny miembranny muzyčny instrumient. Draŭlany (časam mietaličny) abruč (“biačajka”, “rešata”). abciahnuty z adnaho boku skuraj (sabaki, cialaci, kazlaniaci); u padoŭžnyja prorazi abruča ŭstaŭleny štyfty z papami ruchomych kruhłych blašak (“taleračak”, “laskotak” ); pad skuraj na¬kryž padviazany brazhotki (zvanočki šarchuny) . Huk uznikaje pry patresvanni B., udarach pa miembranie palcam dałonniu, kułakom abo draŭlanaj kałatuškaj, vibryrujučym trenni vialikim palcam pa skury. Hučannie B. vyznačajecca raznastajnasciu hukavych, tembravych i dynamičnych adcienniaŭ.
 
Nazva «B.» sustrakajecca u hist. dakumientach 11 st. u suviazi z vajennymi padziejami ci vystuplenniami skamarocha ale dakładna nieviadoma, jaki mienavita instrumient (ułasna B., baraban alitaŭry) jana abaznačała. Sviedčannie taho, što B. viadomy na Biełarusi ŭ 15 st. dasledčyki ličać vyjavu skamarocha z B. na frescy kascioła sv. Trojcy ŭ Lubłinie raboty «pyckix majstroŭ» (majstroŭ z Viał. kn. Litoŭskaha). U sučasnym sialanskim pobycie vykarystoŭvajecca jak ansamblevy rytmična-kałarystyčny instrumient pry vykannŭ tancaŭ i viasielnych maršaŭ. Pašyrany na ŭsioj Biełarusi.
Бубен
Вёска Заблоцьце Глыбоцкага раёна. 1928 г.
Krynica: Этнаграфія Беларусі. Мінск. 1989. Рэдактар: Шамякін I. П. Выдавецтва: БелСЭ. 575 с.: іл.
2009–2020. Biełaruś, Miensk.