I - Ну, Андрэй! глядзі ж трымайся, - ведай, за каго падаць голас! Так гаварылі мужыкі свайму ўпаўнаважанаму, выпраўляючы яго ў горад на выбары дэпутатаў. - Не ганіся за панскай гарбатай, бо пан часамі і лісіцай можа прыкінуцца - і руку табе падасць, і нават нацалуецца з табою. - А што мне іх гарбата! Я і сваю скарынку хлеба з'ем, - гаварыў Андрэй. - Не такі я дурань, каб прадацца за гарбату. - Праўда, праўда, Андрэй! Табе і дэпутатам не брыдка быць за такія словы. - Так, брат, у іх на языку мядок, а на сэрцы лядок. - Эх, дзеці вы, дзеці! - махнуў рукою стары Хлёрка. - Нічога, як бачу, не будзе з гэтых выбараў. - Як-то не будзе? Каб усе махалі так рукамі, то і ніякай не было б Думы. - Ты хочаш, каб табе сама зямля з печы ў руні прыйшла? - Свабоды бог з неба не скіне! - Вядома! Стары Хлёрка засаромеўся і хутчэй схаваўся за мужыцкія спіны. - Смела, Андрэй, рэж там, у горадзе, праўду! Андрэй хацеў сказаць мужыкам цэлую прамову, але так многа наплыло ўсякіх думак, што ён не ведаў, з чаго пачаць, і толькі сказаў: - Ну, братцы, бывайце здаровы. - З богам, з богам, Андрэй! І Андрэй закінуў на плечы палку, на якой была торба з хлебам і салам, і пехатой пайшоў на вакзал.
|