РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Рыгор Барадулін
Даведка
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Маладзік над стэпам
 
 
Вечар над Таболам

 
 
*** Вагон таварны дрогка тузае...
 
Цалінная пшаніца
 
*** Б’е пярун прамой наводкай...
 
Маладзік над стэпам
 
Перад пачаткам сэанса
 
Насьціна кухня
 
Перакаці-поле
 
Танцы ў стэпе
 
Імяніны
 
У палатцы
 
Ліст з дому
 
Вечар над Таболам
 
*** І венікамі з лозаў ніцых...
 
У маёй азёрнай старане

 
 
*** Як захлынуўся ад радасьці жаўранак...
 
Дома
 
У роднай хаце
 
*** Сёньня я шчасьцем п’яны...
 
Бацьку
 
*** Ізноў вясна гасьцюе на Вушаччыне...
 
Ушачы
 
Ляды
 
Баляда пра маці
 
Вясна ў Брэсцкай крэпасьці
 
Шчабятун працягнуў ручаняты...
 
*** Сьвітаньняў я з табой не сустракаў...
 
Добрай раніцы!
 
Вішні сьпелыя
 
*** Жывіцы водарам густым...
 
*** Ты рамонкаў белавейкіх...
 
На маёвай расе
 
*** Удзень ня паліць...
 
*** Зь піпетак-сасулек...
 
*** Час вечаровы...
 
Над возерам
 
Зімовае
 
*** Чарот у кольцах...
 
Бор
 
Дзень добры, інтэрнат!
 
*** Са стараны радзімай зноў...
 
Падарунак
 
З канцэрта
 
Зазімак
 
Восеньскае
 
Лён
 
Традыцыі
 
Калаўроты
 
*** І хвалі лоб зялёны не маршчыняць...
 
Мае браты, мае суседзі...

 
 
У Гараніне
 
*** Між абвалаў...
 
*** Хмары – горы...
 
У Замку Вітаўта
 
Юргяліс
 
На возеры Балтыг
 
*** Галубы над кожнай хатай...
 
***А мы не шкадавалі ног...
 
Соль
ВЕЧАР НАД ТАБОЛАМ
*  *  *
Вагон таварны дрогка тузае...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Цалінная пшаніца
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Б’е пярун прамой наводкай...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Маладзік над стэпам
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Перад пачаткам сэанса
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Насьціна кухня
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Перакаці-поле
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Танцы ў стэпе
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Імяніны
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
У палатцы
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Ліст з дому
Бурты кладуцца, як барханы.
Лапатам не даём астыць.
Ды што за шум?..
Прыйшлі лісты,
Лісты ад родных, ад каханых.
 
I мне ж тут нешта быць павінна...
Матулін почырк пазнаю.
I піша пра бяду сваю,
Пра радасьць і пра ўсе навіны:
 
«Сусед наш справіў навасельле.
Ну а ў бары па верасу
Грыбоў – хоць закладай касу,
I ўжо арэхі палыселі...
 
Вугольле зь печы ўраньні скача,
Кот мыцца на вакне пачне, –
I верыцца, што ты ка мне
Пасьпееш на пірог гарачы».
 
Я сёмы раз, забыўшы стому,
Чытаю гэты ліст,
                                      нібы
Я на Ушаччыне пабыў,
Пагутарыў з усімі дома...
 
I зноўку зерне з-пад лапаты
Уверх ляціць ва ўсе бакі
I падае. (А так шпакі
На луг садзяцца там, за хатай...)
 
 
 
 
Вечар над Таболам
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
І венікамі з лозаў ніцых...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
У МАЁЙ АЗЁРНАЙ СТАРАНЕ
*  *  *
Як захлынуўся ад радасьці жаўранак,
Славячы сонца вясновага дня,
Як па куп’і на балотных выжарынах
Мякка хрумсьціць пад нагою сушняк;
 
Як па-над ярам пад ветравым подыхам
Вольха сухая рыпіць і рыпіць,
Як адвячоркам над соннымі водамі
Кнігаўка ўсё недапросіцца піць, –
                                        Тры гады я ня чуў.
 
Як засінелася возера чыстае,
Бо маладая красуня вясна,
Каб падсініць хмар касынкі пушыстыя,
Сінькі ў ваду сыпанула спаўна;
 
Як палахлівым дзіцём устрывожаным
Хмель каля вольхі абвіўся вакол,
Як у бары, бы маленькія вожыкі,
Шышкі хваёвыя ўсыпалі дол, –
                                        Тры гады я ня бачыў.
 
Як над бруістаю шустраю рэчкаю
Пахнуць лілеі, аер і чарот,
I першацьвет далікатны парэчкавы,
I чарназём той, што вывернуў крот, –
                                        Тры гады не ўдыхаў.
 
Зноўку ступаю знаёмымі сьцежкамі,
Босай нагой паўтараю сьляды.
Кветкі мне ўсьлед пазіраюць з усьмешкамі,
З тымі ж, зь якімі глядзелі тады...
 
I крапіва маладая стрыкаецца,
Быццам пяшчотны, прыемны ўспамін.
Ем я капусту трыгубую зайцаву,
Гладжу змарожаны ліст журавін.
 
Ясны блакіт вам, прасторы зялёныя,
Хай жа над вамі з зары да зары
Радасна жаўранкі звоняць натхнёныя,
Сонца гарыць!
 
 
 
 
Дома
Якая радасьць у мяне,
Калі дадому завітаю!
Тут ні адзін не абміне,
Пагутарыць і распытае.
 
I як жыцьцё, і як настрой,
I чым я маю пахваліцца...
– Зайшоў бы на бліны, – парой
Мне кіне цётка-жартаўніца.
 
Суседка ўспомніць, як сама
Маю калыску калыхала,
Як прыгажэйшае імя
Яна мне колісь выбірала.
 
А то заўважыць: паплячэў,
Прыгнуўшыся, заходжу ў хату.
I, быццам так, дадасьць яшчэ,
Што нарасло дзяўчат багата...
 
 
 
 
У роднай хаце
Нарэшце я у роднай хаце,
Тут кожны шорах песьціць слых.
Зноў пра жаніцьбу кажа маці
Ды пра чужых нявестак злых.
 
Ніжэйшай, меншай стала хата...
Будзільніка знаёмы стук...
Маленства чарамі багаты
У столі кожны цьмяны сук.
 
Мне гэты прыпечак знаёмы
I кожны вілачнік сухі,
Парог, што ў шлях адзін – дадому
Заўжды злучае ўсе шляхі.
 
Парог пасечаны, шурпаты
(Зрабіў яго чарнейшым час):
Зімой дрывотняй і варштатам
Служыў ён удаве ня раз.
 
Мне кожны кут тут казак поўны,
Ён даражэй для сэрца стаў.
I фікус, што я флянцам помню,
Упёрся ў столь ілбом ліста...
 
 
 
 
*  *  *
Сёньня я шчасьцем п’яны...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Бацьку
Ня выйшаў ты і ў гэты раз
Мяне спаткаць, паднесьці рэчы...
Ля весьніц толькі зноў твой вяз
Крануў галінамі за плечы.
 
Ты мне не падасі рукі,
Глядзіш удаль з-за шкла партрэта...
Ці бачыш, вырас сын які?
Скажы хоць слова для прывета.
 
А я... чакаў з усіх дарог
Цябе ў сорак чацьвёртым... летам.
Калоны ні адной ня мог
Я прапусьціць з ахапкам кветак.
 
Хацелася пачуць: «Сынок...»
I крыкнуць радаснае: «Тата!»
Бацькоўскім быў мне кожны крок...
Усё ішлі, ішлі салдаты...
 
Каторы раз сыходзіў сьнег...
Дамоў вярталіся суседзі.
Я кожнаму насустрач бег
I чуў кароткае: «Прыедзе...»
 
Калі ж у крыўдзе мне сябры
Гразіліся падчас бацькамі,
Тады хацелася наўзрыд
Заплакаць шчырымі сьлязамі.
 
Ня плакаў я – усім на злосьць,
Бо ў хаце быў адзін – мужчына.
Ня йшоў ты...
Маці маладосьць
Глыбей заворвалі маршчыны.
 
I зараз – еду я здалёк,
Чакаю ўсё – зайду, а маці
Мне скажа: «Пазнаеш, сынок?
Вось наша ўся сямейка ў хаце...»
 
Паверыць цяжка мне таму,
Што больш ня прыйдзеш ты дадому.
А шапку я заўжды здыму
Перад магілай невядомай...
 
1958
 
 
 
 
*  *  *
Ізноў вясна гасьцюе на Вушаччыне.
Цяпер блакіту маладзець з рукі.
Няўпэўнена, ўспамінліва, ўскалмачана
Ступаюць на праталіны гракі.
 
Загаварылі крыгі хрыплай моваю,
Разьліўся ручаёў сьцюдзёны сьпеў.
Пакуль што футру цёплую, зімовую
Таропкі заяц скінуць не пасьпеў.
 
Запахла багунамі ды жывіцаю.
Хмель забрадзіў у баравых імхах.
Вось-вось гарачых коней бліскавіцаю
Пярун пагоніць на гручасты шлях.
 
На ганку новай хаты шпак высьвіствае
Крутым узгоркам прыпякло гарбы.
Як кураняткі, кволыя, пушыстыя,
Прадзюбнуліся коцікі вярбы...
 
 
 
 
Ушачы
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Ляды
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Баляда пра маці
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Вясна ў Брэсцкай крэпасьці
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Шчабятун працягнуў ручаняты...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Сьвітаньняў я з табой не сустракаў,
Не расьсякаў вяслом азёрнай хвалі.
I толькі шморгаў носам аб рукаў,
Калі цябе да дошкі выклікалі.
 
Здавалася, што бачыць увесь клас,
Калі ў твой бок глядзеў я ўнезнароку.
Каб аб сабе напомніць лішні раз,
Па пяць заўваг я зарабляў на ўроку.
 
Што стала мне ты нейкаю другой,
Баяўся і сабе прызнацца ў гэтым.
Ды толькі ўсе чамусьці нас з табой
На кніжках плюсавалі без сакрэту.
 
Ну, а калі кіломэтры за два
Дамоў з аднавяскоўцамі ішла ты,
Як крыўдна мне было, як я злаваў,
Што каля самай школы наша хата.
 
Гады прайшлі.
                              У кожнага свой шлях.
I апынуўся я ня ў роднай хаце.
...З усьмешкай палахлівай на губах
Я сьніў цябе ў студэнцкім інтэрнаце.
 
I вось нарэшце на лістах шасьці
Прызнаўся я табе ў сваім каханьні.
З трывогай «заказное» апусьціў
I атрымаў адказ –
                                      тваё маўчаньне.
 
Дамоў прыехаў.
Кажуць, трэці дзень
Грыміць тваё вясельле (я ж ня веру).
Вянок з гароху хочуць мне надзець
Сябры, як адстаўному кавалеру.
 
Хай надзяюць – мне невялікі страх,
Я з гора пацягну з кілішка троху.
Дык пасядзім з табою мы ў вянках,
Твой з красак палявых, а мой –
                                                                      з гароху.
 
...Хай сьнег гадоў асядзе ў валасах,
Хай будзе мне хоць пяць разоў па дваццаць –
Усьмешкай палахлівай на губах
Ты школьніцай мне будзеш усьміхацца...
 
 
 
 
Добрай раніцы!
А птушкі расстаньне прарочаць.
Зара маладая займаецца...
Кажу я табе:
                            – Добрай ночы!
Хоць трэба казаць:
                            – Добрай раніцы!
 
I вочы ўглядаюцца ў вочы,
Вясёлыя, шчыра ўсьміхаюцца.
I кажуць яны:
                            – Добрай ночы!
Хоць трэба казаць:
                            – Добрай раніцы!
 
I рукі разьняцца ня хочуць –
Мацьней яшчэ толькі сьціскаюцца.
I кажуць яны:
                            – Добрай ночы!
Хоць трэба казаць:
                            – Добрай раніцы!
 
 
 
 
Вішні сьпелыя
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Жывіцы водарам густым...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Ты рамонкаў белавейкіх...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
На маёвай расе
На лугу-мурагу
На зялёненькім
Ды пасе па расе
Хлопец коніка.
 
А лагчынай за дуброваю
Ішла дзяўчына чарнабровая.
Да вады ішла
Да крынічнае –
Не туды завяла
Сьцежка звычная.
Заблудзілася, запазьнілася.
Ногі ўсе ў расе –
Абрасілася.
У хлапца-малайца
Ды прасілася:
 
– Ты мяне ў тумане,
Дзеўку моладу,
Не трымай – месяц май
Яшчэ з холадам.
Ночка позная.
Маці грозная.
Маці злосная.
Сьцежка росная.
 
– Я расу абтрасу
Да расіначкі.
Я цябе, красу,
На руках панясу
Да хаціначкі.
 
– Мне дамоў пара...
 
А ўзыйшла зара.
Хутка раніца –
А юнак ніяк
Не расстанецца...
 
 
 
 
*  *  *
Удзень ня паліць...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Зь піпетак-сасулек...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Час вечаровы...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Над возерам
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Зімовае
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Чарот у кольцах...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Бор
Чаго, бор мой, не шумён?..
З народнае песьні
Іду па зайцавых сьлядах.
У вышыні гамоняць хвоі.
I галаву мне хмеліць пах
З халодным сьнегавым настоем.
 
Заняты думаю сваёй,
Бор, уздыхаеш, засмучоны.
Чуваць, як аб галінкі хвой
Сьняжынкі б’юцца зь мяккім звонам.
 
Мне навяваеш сьветлы сум,
Казычаш кволаю ігліцай.
Табе і радасьць я нясу,
Сьцяшаю горам падзяліцца.
 
Дзесь рэха клікае тапор.
Прайшоўся вецер бураломам.
I дзе б ні быў я, – чую, бор,
Твой бас прыглушаны,
                                      знаёмы...
 
 
 
 
Дзень добры, інтэрнат!
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Са стараны радзімай зноў...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Падарунак
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
З канцэрта
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Зазімак
А вецер вуліцы расчысьціў.
Бухматы,
                    пухкі сьнег пасыпаў,
I кулачкі засохлых лісьцяў
Сьціскаюць маладыя ліпы.
 
Застылі ясені ў палоне,
Ды толькі дворнікі ў адчаі.
Сьнег саграбці у дзьве далоні
Сьпяшае сьнегаачышчальнік...
 
Мароз здароваецца палка –
Зіма ўжо тупае старая.
На Сьвіслачы праныры-галкі
Трываласьць лёду правяраюць...
 
 
 
 
Восеньскае
Прыбавілася клопату ў шпакоў –
Абмеркаваць маршрут і ў шлях сабрацца
I на прасторах скошаных лугоў
Стаяць стагі адзнакай рупнай працы.
 
Падперазаў фарсісты дужы дуб
Зялёны пояс хмелю з кутасамі
I ў яр глядзіць, дзе, выпіўшы ваду,
Аер шавеліць вострымі вусамі.
 
А верабей чырыкае ўвесь час –
Ён задаволен восеньскім парадкам.
З бусліхай бусел у апошні раз
У белых майках робяць фіззарадку.
 
Грукоча малатарня за сялом.
З-за хмар убачыць неба немагчыма.
Жывіцай хвойнай пахне новы дом,
I комін папярхнуўся першым дымам.
 
Зноў восень гаспадыняю прыйшла
I з новай збажыны – у дзьве асьміны –
Духмяных караваяў напякла,
А жар павыграбала на рабіны...
 
 
 
 
Лён
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Традыцыі
Традыцый многа павялося.
Між іншых я люблю адну,
Калі – ці то зімой, ці ўвосень –
Сусед суседа шчыра просіць
На навіну,
                      на сьвежыну.
 
...Увосень пахнуць караваі,
Гарой – пшанічныя бліны.
З жытнёвай шчырай бутлі з краю,
У коптур зельле наліваюць –
У кубел зычаць спарыны.
 
Зімой агонь палае ярка:
Памінкі правяць кабану.
Страляюць вугалі, агаркі.
Патэльню угінаюць скваркі –
З цыбуляй смажаць сьвежыну.
 
Цячэ размова ціхай рэчкай.
Сьмяецца радасьць за сталом.
Забыліся ўсе крыўды, спрэчкі.
Пра перапёлчына гнязьдзечка
Пяюць. Жадаюць шчасьця ў дом.
 
Хай багацеюць!
Хай жа ў зьміры
Усе суседзі без нуды
Жывуць, ня сварацца задзіры.
Адзін другога просяць шчыра
Няхай на сьвежыну заўжды!
 
 
 
 
Калаўроты
– Калаўроты! Калаўроты!
        Найадменьнейшай работы, –
Заклікае добры дзед.
        – Не знайсьці нідзе ім роўных
        Робяць з воўны шоўк чароўны...
Падыходзяць паглядзець.
 
        – Экспанат свой гэткі рэдкі
        У музэй ты здаў бы, дзедка, –
Кінуў жару жартаўнік.
Уздыхнулася бабулі –
Калаўрот яе расчуліў.
А натоўп раптоўна зьнік.
 
Толькі жэўжыкі наўкола –
Крутануць ім рупіць кола.
Дзед выкрыквае радзей:
        – Не знайсьці нідзе ім роўных
        Робяць з воўны шоўк чароўны.
Пакупнік ніяк ня йдзе...
 
        – Налятайце! Калаўроты!
        Налятаць няма ахвоты.
Разыходзіцца базар.
I стаяць, нібы сіроты,
Новенькія калаўроты.
        Позна, дзед, прывёз тавар...
 
 
 
 
*  *  *
І хвалі лоб зялёны не маршчыняць...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
МАЕ БРАТЫ, МАЕ СУСЕДЗІ...
У Гараніне
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Між абвалаў,
Стромых скалаў
Сьцежка пакручастая.
А ў далінах,
Па галінах
Дзікі вецер шастае.
 
А ў гуралкі
Позірк палкі,
Вусны са спакусінкай.
Маладая.
З плеч спадаюць
Два патокі русыя.
 
Б’юць вясёлкі
На асколкі
Вадаспады горныя.
Зачаруюць,
Завіруюць
Вочы ноччу чорнаю.
 
Уцякае
Ды гукае.
Пікі гор туманяцца.
З правадніцай
Заблудзіцца
Хочацца да раніцы!..
 
 
 
 
*  *  *
Хмары – горы...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
У Замку Вітаўта
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Юргяліс
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
На возеры Балтыг
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Галубы над кожнай хатай...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
***А мы не шкадавалі ног...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Соль
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2022. Беларусь, Менск.