У панскім лесе
|
– Ах ты, рагатун пракляты! Адлезь, табе кажу, а то, брат, поўху зловіш, ці ведаеш! – А стой, не спужаліся. Дый не карожся дарма, пакуль з табой як з добраю. Не хочаш з ласкі, будзе без ласкі! – Уцякай, падла стары. Мяшок бяры, хустку бяры, абдзірай, сабака панскі, а гэткія жарты пакінь, поскудзь ты! – А мы во як... – Ы-ы, не чапай... Хрась! Хрась! Забаўтаўся стары ляснік, пахіліўся, раскірэчыў ногі і саўсім непрыгожа асеў к зямлі. Дрыгнуў шабадранымі ботамі, пацягнуўся. Чорная, гідкая, страшная кроў паплыла ў яго з галавы, пэцкала новы жупан, стрэльбу. Маладуха астаўпянела, з жахам вытрашчыла вочы, тупы шчапель, што карэнне капала, шмякнуў з рук на зямлю. Ой! Тошна, дрэнна... Няма як аджывіць. Тое ўжо навекі. Бежч... бежч... О-ё-ё-ёй... Што гэта? Дрэвы нядобра заківалі макаўкамі, прытулілася трава, ледзьве трэснуў сучок, лёгкая болачка ўцякла з аднаго боку неба на другі. Бегла, як шалёная, маладуха. Ляжаў, як калода, стары ляснік.
|
|
|