|
|
Першая баразна
*** Зярнятак жменю я трымаю...
*** Вы пытаеце: чаму пяю?..
*** Ранак абудзілі пілы...
*** Белым буслам цішыня...
Вучань цесьляра
*** Што такое шчасьце...
На плошчы Перамогі
Сонца не заходзіць
*** Іду з навостранай сякерай...
Дыялог маці з дачкой
*** Сухмень ніколі не ў пашане...
Кранаўшчыца
*** Балелі косьці...
*** Чародку хмар пасе жаўрук...
*** Вады азёрнай цеплыню...
*** А помніцца: рабілі скідку ў працы...
Партызан у палоне
*** Першага сьнегу сьвятло...
*** Пакрыўдзяць, а я не заплачу...
*** На полі гоман ля дубоў...
В+З=
Мірскі замак
*** Пакінуў вецер...
*** Рака бярозы упадае...
*** На мяккім узгорку падушкі...
Жытнёвае поле
Плача маці
Лясной дарогай
Вада
*** Асірацелы шпак у клетцы...
Ленін ля Разьліва
Далёка ад вёскі
Дзікі агрэст
*** Адшумелі дажджы, адскакалі...
*** Гараць апалыя лісты...
*** Празь цябе, я знаю, празь цябе...
*** Дамоў...
*** Мінулым летам абмялела рэчка...
*** Абуджаць умею гоні...
*** Радзімая ваколіца...
*** Плот, як барыкада...
У гасьцях
*** Маўклівасьцю ты не карай...
*** Далёкі продак наш у цемры рос...
Цалуе маці сына
*** Пасьля дажджу дарога палявая...
*** Белай хмарай вецер...
*** У парку шумным ля дарожкі...
Поле
Ля помніка Коласу
*** Тысячы гадоў назад...
*** Буслы сьвяткуюць дзень вясны...
*** А я ня плакаў, хоць губляў...
*** Болей дрывасекаў – меней дрэў...
*** Сон прыходзіць да маці...
Бяроза
Прыедуць дзеці
*** Усё яшчэ сьвятлом...
*** Зайшла усьмешка у купэ...
У час вучэньняў
*** I толькі ў вёсцы зьнікла стома...
*** Ходзячы дарогамі зямнымі...
*** Я зьвязаны з табой, масток...
*** Ёсьць на Валожыншчыне...
*** Плача маці. Я хварэю...
*** Пагарэлі ў небе хмары...
*** Зайздрошчу зоркам, што даўно згарэлі...
*** Дамоў прыехаў я з надзеяй...
*** Ноч адкрасавала...
*** Мялеюць рэкі, сохнуць травы, дрэвы...
Буслы Скарыны
*** А мяне не патрэбна Вам клікаць...
*** Вечальле прасьвечана...
*** Ад марозу пасівелі травы...
Памёр чалавек
*** Гальлё зьбіраць не пасьпяваю...
*** Першы сьнег, нібыта шчырасьць...
*** Вясна ў цябе вавёркай...
*** Холад ля хаты пасе сьнегіроў...
*** Пасадзіў ля гаю куст агню...
*** Прапахлі скошанай травой...
*** Не наступлю вясною на ручай...
*** У печцы варыцца агонь...
*** Патух касьцёр зары...
*** Трава жыве на валуне...
*** Вясной люблю блукаць па сасьняку...
*** Зорак назьбіралі птахі...
|
|
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зярнятак жменю я трымаю...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Вы пытаеце: чаму пяю?..
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ранак абудзілі пілы...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Белым буслам цішыня...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Што такое шчасьце...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Іду з навостранай сякерай...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Сухмень ніколі не ў пашане...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Балелі косьці...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Чародку хмар пасе жаўрук...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Вады азёрнай цеплыню...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
А помніцца: рабілі скідку ў працы...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Першага сьнегу сьвятло,
Ты для мяне, як сьвята.
Сонца памалу ўзыйшло
З коміна крайняй хаты.
Вецер сьцяжыну маю
Ноччу замёў на лузе.
Ціха на ганку стаю,
Сьнег патушыць баюся.
7.XII.1982.
|
Пакрыўдзяць, а я не заплачу.
І толькі губу прыкушу.
Ня я па сьцяжыне праходжу,
Сьцяжына цячэ праз душу.
Агонь раскладуць каля дрэва,
Мне рукі апаліць касьцёр.
Нібыта хлапчук, я заплачу,
Захоплены гутаркай зор.
Я дома, я не заблуджуся,
Хай часам сьцяжыну згублю.
І птушку суцешу малую,
І кіну зярнятка ў зямлю.
29.IX.1982.
|
На полі гоман ля дубоў...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Мірскі замак, як баляда.
Не вятры пяюць,
А стрэлы –
Час вядзе сваю асаду.
Вось і брама зарыпела.
Пераможцамі турысты
Перапоўнілі сьцяжыны.
Чую голас ганарысты:
«Я адбіў сабе цагліну».
– Мо' і нам узяць, паслухай?
Ды сяброўка пабялела...
Ёй здалося:
праляцела
Прашчура страла ля вуха.
21.IX.1981.
|
Яўгену Гарадніцкаму
Пакінуў вецер
Два лісты у хаце:
Адзін ад бацькі,
А другі ад маці.
Пруткі мільгаюць,
Быццам бліскавіцы –
Матуля вяжа,
І табе ня сьпіцца.
Зноў бацька
Да вядра ідзе напіцца,
Рыпіць падлога,
І табе ня спіцца...
Пакінуў вецер
Два лісты у хаце:
Адзін ад бацькі,
А другі ад маці.
22.IX.1982.
|
Рака бярозы упадае...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
На мяккім узгорку падушкі...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Цыбулю мама у вянкі пляце,
Нібыта дочкам заплятае косы.
Ёй чуецца ў задумнай немаце
Гадоў забытых гоман шматгалосы.
1979
|
Ад сьнегу сьветла ў шэрым сасьняку.
Сарока увязалася за мной.
Сьцяжыны,
як рачулкі у раку,
Бягуць, каб стаць дарогаю лясной.
Нібыта ў ветразь,
у маю сьпіну
За дзень замораныя дзьмуць вятры.
Тут дзесьці блізка шум ракі заснуў,
Каля якога раскладаў кастры.
Мне зараз не хапае іх цяпла
І шуму задуменнае ракі.
Вядзі мяне,
дарога,
да сяла –
Сагрэюць добрым словам землякі.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Асірацелы шпак у клетцы
Сьпяваць ня хоча для людзей,
Ня рад ён сонцу, першай кветцы.
Быў чорны – стаў яшчэ чарней.
Шпакоўня зноў прымацавана,
І ўлёгся вецер у траве.
Не зажывае ў птушкі рана,
Ды прага вышыні – жыве.
1978
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Пікі вострыя ў агрэста
Дзеля самаабароны?
Каркаюць загучна нешта
Здрады чорныя вароны.
Совы страху глуш вартуюць.
Ад мяне ў дупло ўцякаюць.
Сьцежку грэю я лясную,
Да бяссонца прывыкаю.
Ці агрэст мяне прызнае?
Дабрыню сустрэў у пікі.
Дабрыні мо' не хапае?
Ён для ласкі вельмі дзікі.
Ад сарок вакол пярэста,
І стаю я незьдзіўлёны:
Пікі вострыя ў агрэста
Дзеля самаабароны.
9.II.1981.
|
Адшумелі дажджы, адскакалі...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Гараць апалыя лісты,
І дым галіны дрэў бінтуе.
Па садзе холад малады
Зь вятрыскам весела вандруе.
Сьцяжына дрэмле ля агню –
За лета шмат папрацавала.
Цяпло ўцякае ў вышыню –
Сяброў у садзе
вельмі мала...
Дымяць апалыя лісты,
І над зямлёй гусьцеюць хмары.
Вітаю холад малады,
А час сьлязой
бяжыць па твары.
3.III.1981
|
Празь цябе, я знаю, празь цябе
Гэтак сьветла сёньня на двары.
Вогнішча рабіньніку дзяўбе
Сьнегірок – вясёлы сын зары.
Любая, усьмешкі не хавай.
Валасы не запляці ў касу.
Хай вачэй сьвітае сінява.
Я сьняжынкі, як букет, нясу.
Не данёс. Букет расьцьвіў сьлязой.
На сьлязу увагі не зьвярні.
Паглядзі, над белаю зямлёй
Белы дзень на сонечным кані.
Ты ўсьміхнулася, і мне сьвятлей.
Сьнегірок, як меншы сын зары,
Падлятае да цябе бліжэй.
І яму ты ўсьмешку падары.
3.XII.1980.
|
Дамоў,
дамоў – ляскоча электрычка.
Дамоў,
дамоў – грукоча гулка гром.
І я гляджу: па шыбах кропель зьнічкі
Малююць сьцежкі, што вядуць у дом.
Дамоў,
дамоў – да песьні салаўінай.
Дамоў,
дамоў – да песьні жаўрукоў,
Пакуль прыходзіць сустракаць сьцяжына,
Уплеценая ў хвалі каласоў.
14.V.1980.
|
Мінулым летам абмялела рэчка,
А гэтаю вясною зьнікла рыба.
Гавораць, гэта ад таго, што часта
Шафёры ў рэчцы сталі мыць машыны...
Цяпер да рэчкі зь вёскі ўжо ня ходзяць,
Вось толькі адзінокая бабуля,
Што ля ракі жыве ў сівенькай хаце,
Хоць зрэдку –
мые ў ёй бялізну, бульбу.
Усе зьдзіўляюца, як гэта рэчка
Да сёньняшняга дня не перасохла.
Я думаю, таму, што ля ракі
Жыве яшчэ сівенькая бабуля.
28.VII.1980.
|
Абуджаць умею гоні...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Хведару Чэрню
Радзімая ваколіца,
Зялёная гара.
А сонца торбай коціцца,
Паўнюткаю дабра.
І нам у шчасьце верыцца,
Як верыць нам сяло.
Сарока побач верціцца:
– Вам падзялю дабро.
Вачамі вокан квецяцца
У вішняках дамы:
– Сьвятло у нас ня дзеліцца,
Валожынскія мы!
12-13.V.1982.
|
Плот, як барыкада...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Маўклівасьцю ты не карай...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Далёкі продак наш у цемры рос,
Са страхам узіраўся у сусьвет.
А птахі узьляталі да нябёс,
За імі стрэлы не ляцелі ўсьлед.
Ды сьмелы і мудрэйшы зь іх,
Зрабіўшы крылы, кінуўся з гары...
І продкі ўсё ж адчулі хоць на міг,
Што людзі ўжо яны, а не зьвяры.
І колькі продак ні пускаў стралу,
Са зроку не губляў яе...
І ўсё ж яна пакінула Зямлю
І праз сусьвет ракетаю плыве.
1978
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Пасьля дажджу дарога палявая...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Маладыя гады,
Маладыя жаданьня!..
#М. Багдановіч
Белай хмарай вецер
Чыста неба выцер.
Засьвяціла поўня,
Як сьвятло ў вакне.
А на лаўцы цесна.
Восеньская песьня
Сад самотай поўніць.
Сэрцы хай міне.
Прарастаюць зоркі.
Цепліцца гаворка.
І твая усьмешка
Птушкай чысьціні.
Хай сярдуе вецер,
Застаёмся ў леце...
Маладая сьцежка,
Маладыя дні.
10.XI.1982
|
У парку шумным ля дарожкі...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Тысячы гадоў назад...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Буслы сьвяткуюць дзень вясны...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
А я ня плакаў, хоць губляў...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Болей дрывасекаў – меней дрэў...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Сон прыходзіць да маці...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Усё яшчэ сьвятлом...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зайшла усьмешка у купэ,
Пакінула мне шклянку чаю.
А я сягоньня ад цябе
На самы край зямлі ўцякаю.
Танцуе лыжачка, зьвініць.
Праз фортку безь білета вецер
Залазіць, просіць: «Не гані...»
Загрукаў мой цягнік увечар.
Ізноўку чую: «Ад’язджай...»
І колы ляскаюць: «Нялюбы...»
Я моўчкі п’ю халодны чай,
Балюча апякаю губы.
28.IX.1982.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
I толькі ў вёсцы зьнікла стома...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ходзячы дарогамі зямнымі...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я зьвязаны з табой, масток...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ёсьць на Валожыншчыне
вёска Пугачы,
Дзе рэчышчы сьцяжын
не зарасьлі ў лугах,
У агародчыках красуюць касачы,
Буслы
на захад
сонца коцяць па дубах.
У сэрцах ёсьць таксама
вёска Пугачы,
Таму сьцяжыны не губляюцца ў лугах,
У агародчыках красуюць касачы,
Буслы
на захад
сонца коцяць па дубах.
29.IV.1980.
|
Плача маці. Я хварэю...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Пагарэлі ў небе хмары...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зайздрошчу зоркам, што даўно згарэлі...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Дамоў прыехаў я з надзеяй...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ноч адкрасавала...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Мялеюць рэкі, сохнуць травы, дрэвы...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
А мяне не патрэбна Вам клікаць...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Рыгору Барадуліну
Вечальле прасьвечана,
Як сьляза матулі.
Выбухамі сечана,
Хвалі не заснулі.
Гай задумліва стаіць.
Ля вады дрыготка.
Човен у тумане сьпіць
Бацькавай пілоткай.
З раніцаю радзіцца
Бусел над зямлёю.
І сяброўства ладзіцца
З полем і сяўнёю.
Сьцежка ў белы сьвет бяжыць,
Думкі – да хатулі.
Плешча Вечальле душы
Песьняй пра матулю.
10.VIII.1982, в. Пугачы
|
Ад марозу пасівелі травы...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Гальлё зьбіраць не пасьпяваю...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Першы сьнег, нібыта шчырасьць...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Вясна ў цябе вавёркай...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Холад ля хаты пасе сьнегіроў.
Сонца замецена сьнегам у полі.
Бацька дадому сьцяжыну прывёў,
Сьледу ня бачна ва ўсім навакольлі.
Аб даланю ён цярэ даланю,
Тупае весела, курыць цыгарку.
Маці гаворыць: «Ідзі да агню».
Бацька сьмяецца: «А лепей бы чарку».
Мурзік на печы ля нас не ўсядзеў,
Скочыў да бацькі за стол, на калені.
Воўну і песьню матуля прадзе,
Не заўважае сьлязы ў задуменьні.
Гэты малюнак прыпомніўся зноў.
Аркуш паперы ў мяне прад вачамі.
Полем, дзе сонца пад бельлю сьнягоў,
Песьня матулі плыве за плячамі.
22.IX.1982.
|
Пасадзіў ля гаю куст агню...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Прапахлі скошанай травой...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Не наступлю вясною на ручай...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У печцы варыцца агонь...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Патух касьцёр зары...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Трава жыве на валуне,
Глядзіць расой удалячынь.
Там коньнікі ўзьвірылі пыл,
Дарозе весела цячы.
Маланкі трэшчын на шчытах,
А на мячах чужая кроў.
Там за ракою на зямлю
Садзіцца хмара груганоў.
І аб сынах зямлі
званы
Гавораць небу
ўсё гучней.
Прамчалі коньнікі,
і пыл
Замёў траву на валуне.
|
Вясной люблю блукаць па сасьняку...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зорак назьбіралі птахі...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
|
