ЗАПЕЎКА
Пісаць бы мне пра час далёкі!
Не зябла б муза сіратой:
Штодзень бы піў набгом з даёнкі
Хвалебстваў пенны сырадой!
Я ж выбраў працу без гарантый:
Дыханне часу сцерагу
І ад надзённасці гарачай
Убок падацца не магу.
Дый ты, чытач, таму прычына:
Ты – вось, ты побач, ты са мной.
І разлучыць нас немагчыма:
Мы доляй звязаны адной.
І хочаш ты пазнаць у кнізе
Жыццё, якому сам – суддзя.
Ды каб без тых эрзац-калізій,
Дзе ўсё вядома загадзя.
Каб пошук праўды ў ёй быў моцны.
Каб прачытаў, сабе наўздзіў,
Усю зараз – і смачна цмокнуў:
«Прыдумаў, гад, а – дагадзіў!»
Чытач! А можа – не прыдумаў?
А – толькі кінуў свой пагляд
На сутнасць радасці і суму,
З якіх сатканы побыт-лад?..
Ды гэта – тэма для дыскусій,
Ты тут, брат, сам не дайся ў зман.
Я ж быў бы рад, калі б прымусіў
Цябе – уткнуцца ў мой раман.
|
