Маіх уяў ружовых ранак
|
1 Ад болю ўсё яшчэ гудзе разгневанае цела краю... Жыве яно – не памірае: употайкі цяпло грудзей ягоных сьпеліць травы поля, і як ні смаж іх, ні палі, праз скібы чорныя ральлі яны зірнуць-такі на волю, крамянай сьвежасьцю вясны умыюцца. Расой валогі спалошча мораку цьвілога зара усходу сьлед квасны, і усьміхнецца поле хатам, і як ні смаж іх, ні мары, убачаць зноў гаспадары сваіх клапотаў плён багаты.
|
2 І часам тым у шчыт такі напоўняць плёнам лёхі спрату. За найдарожшыя караты ён не прадасца. Ветракі за рупасьць мелівам заплацяць, і як ні смаж яго, ні праж, сьвяжуткіх печываў ікра – адзнака моцы і багацьця – цалюткі дзень і дзень пры дні да новых жніў, да касавіцы ня выйдзе з хаты, са стальніцы ні у бацькоў, ні у радні. Запас, маўляў, бяды ня чыніць... І як спусьціцца і ня мець у сьвірнах збожжа таго медзь? А ну-ж і дзьверы хто адчыніць...
|
3 І хмелем паху пульхны хлеб змацуе пах акрас і варыў. І сонца спогаднае хмары – асеньніх днёў жалобны крэп – спатоліць, даўшы волю спору. І як ні смаж іх, ні чарні, праб’юцца спору карані у грунт зямлі, зьнябыўшы морак, напояць сочывам руды асьмяглы, глейкі мякіш глебы, і зашумяць у сінь, у неба шыракалістыя сады, налітыя крамяным воскам... І як ні смаж іх, ні пячы, яны – найлепшы супачын гаспадару – тубыльцу вёскі.
|
4 Здабыткаў новых, сьветлых дзён – пладоў уцешнай, рупнай працы, за што сам край ішоў змагацца, чаму сам край быў так жадзён, не прыдаверыць край нікому, і як ні смаж яго, ні крой, пары тэй бачу сяньня скрой і ўжо выразна чую гоман вялікай прышласьці. Яна і не далёка ўжо, а блізка, хоць морак ейную калыску і затуляе ад відна. І дзень той сэрцу будзе дораг. І як ні смаж яго, ні гні, не прыгібае больш ані да рук сваіх спакусны вораг.
|
5 І не спаружыцца з красы краіны зводнік чалавека: лугоў краса, гаі і рэкі, вазёры думныя, лясы – найдаражэйшы скарб прыроды... І як ні смаж яго, ні плюшч, а ён бы той балотны плюшч, расьціме й жыць для насалоды, але-ж ня зьверу, а людству, бо зьвер, як быў, і будзе зьверам... І я ня дам ніколі веры, што мор надыдзе хараству! Усё, жыве і жыць што мусіць, што сьпеліць зорная асець, на хвалях прышласьць прынясе для несьмяротнай Беларусі!
|
|
|