У музейным завулку дом стаяў асаблівы. Звонку хата як хата. Дубы. Гарод. Дзесяць яблынь белых. Старыя слівы. Хмель і плюшч спавіваюць высокі плот. Але дзівы гасцей каля брамы чакалі: Ля дарожкі, на тварах тоячы злосць, Дзве каменныя бабы на варце стаялі I як быццам пыталі: «А пашпарт ёсць?» Ганак быў на слупах з аблезлым пабелам. У пярэдняй, дзе стыў таямнічы змрок, Сустракаў гасцей з усмешкай нясмелай Шасцірукі каменны індыйскі бажок. На руках заўжды кагіялюхаў пара, I ніхто не хоча за гэта нлаціць. «Што ты зробіш: быў богам, а стаў швейцарам. I з людзьмі такое бывае ў жыцці». У пакоях кнігі ў дубовых шафах (Кнігу выцягнеш — будзеш хвіліну чхаць). У адным куце лучнік, як жырафа, У другім, як чэрап аленя, саха. Кросны ў зале стаяць: за жыццё стаміліся. Поруч з бронзы сякеры, дзіды, нажы, Беларускі каран старадаўні са Смілавіч Пад іконай цьмянаю мірна ляжыць. I няма жывых, хіба што кашлаты, ПІалем мяккім захутаны да галавы, Паміж статуй святых, як жывая статуя, У халаце барвяным дзядуля сівы. Акрамя студэнтаў, што дзеда любілі, Нешматлікіх сяброў героя майго,— Абывацелі горада моцна забылі, ТІІто імя старога — Чаховіч Рыгор.
|