|
Вось нашай польнай сьцежкі паясок, Вось сьпеўны бор – уся твая радзіма. ...Ламаецца твой, сынку, галасок, А я запомню гэты, нібы дзіва: Ён так ільецца, нібыта пяе (I не сатруць яго паводкай вёсны). Вось вочанькі разумныя твае, I ты са мной гамоніш, як дарослы. Як вырасьлі узмахі родных крыл, Каб акрылёна ў сьвет лятункі несьці. Ды йшчэ зьвініць і прыдае мне сіл: «Мамусенька, дай жэўжыку паесьці». Згатую страву смачную, сынок. Пірог сьпяку. I пагляджу задачу. ...Ламаецца празрысты галасок, – Такой бяды! Ды я чамусьці плачу.
|
|
|