|
|
З'ЯВА II
Грышка і Марыся.
Г р ы ш к а. Дык я ж і прасіць не буду, сам цябе пацалую. (Цалуе яе.)
М а р ы с я. Ах, Грышка, нядобры! Як ты спалохаў мяне, гневаюся не жартам!..
Г р ы ш к а. Гневаешся? Няпраўда! А чаму ж ты на мяне так міленька пазіраеш?
М а р ы с я. Так, са злосці!.. Нягодны, дзе ты забаўляўся? Гэта ж зараз прыйдуць бацькі, а мы так многа маем з табою перагаварыць.
Г р ы ш к а. Выбачай, мілая Марыся,— чуць золак, я з'ездзіў ужо да места, кінуўся ў ногі асэсару2 і прасіў, каб ён узяў нас пад сваю апеку.
М а р ы с я. Трэба было завезці які гасцінчык.
Г р ы ш к а. Дык я ж завёз яму двух зайцоў, тры пары цецерукоў ды кадобчык мёду. Ён усё прыняў ласкава і сказаў, што сёння ж прыедзе на разборку справы майго бацькі з тваім. Ой, наварылі бацькі сабе кашы, будзе што есці! Ён вельмі сярдзіты,— бо адзін вус калом угору стаў. Будзе вазня!
М а р ы с я. Дай Бог, каб гэта каша нам зубоў не папрышчыла!
Г р ы ш к а. Ён дакляраваў3 зрабіць нам вяселле. На Богу ды на ім — уся наша надзея.
№ 2. Дуэт
Паклаўшы надзеі на Бога,
Чаго ж гараваць?
Прысяглі любіці да гроба,—
Дык будзем жа ждаць.
Хоча няшчасная доля
Навек разлучыці,—
А Бог скажа: мая воля
Ім з сабою жыці!
Не памогуць злы языкі,
Hi бацькоў старожа,—
Ён жа такі пан вялікі,
Што хоча, то зможа!
|
|
