|
|
З'ЯВА АПОШНЯЯ
Тыя самыя і Куторга.
К у т о р г а (кланяецца ўсім). Дзякуй, дзякуй, панове грамада! Буду старацца ўшчаслівіць Марысю.
К р у ч к о ў. Маўчы, стары хрэн, не аб табе тут ідзе дзела! Бяры кубак ды выпі за здароўе маладых, Грышкі Ліпскага з Марысяю, і падзякуй Богу, што так лёгка вырабіўся ад суда.
К у т о р г а. Дык гэта не я — малады? Не за маё пілі здароўе?
К р у ч к о ў. Пакінь, стары хрыч, думаць аб жаніцьбе, а заматай сабе на вус, каб крэпка дзяржаць язык за зубамі.
К у т о р г а. Ой, найяснейшая карона! Буду сабе часта браць на розум філасофскую прыпавесць: на тое Бог даў людзям язык, каб умець маўчаць. (П'е з кубка.)
К р у ч к о ў. Дзесяцкі! (Той уваходзіць.) Коні гатовы?
Д з е с я ц к i. Запрагаюць, найяснейшая карона! (Выходзіць.)
К р у ч к о ў. Ну, панове шляхта-брацця! Я вам родны, я вам брат, дык на прашчанне вып'ем яшчэ па кубку крупніку, заспяваем нашу родную песню ды паскачам на заручынах. Пане Куторга, у цябе яшчэ не вельмі курыцца чупрына,— ты вядзі пункты, а мы пакруцімся, прыпяваючы.
У с е. Віват наш брат, найяснейшая карона!
№ 8
Х о р
Эй, чух чумадра,
Чумадрыха весяла!
К у т о р г а
Нашы Пінскі акаліцы —
Жыцце хоць цару, царыцы!
Ўсяго досыць — прызірніся:
Еш, пі, хоць расперажыся.
Х о р
Эй, чух чумадра,
Чумадрыха весяла!
К у т о р г а
Ёсць гарэлка, луста хлеба,
Уюны і сушона рыба.
Чаго ж болей людзям трэба?
Пінчуку тут даў Бог неба!
Х о р
Эй, чух чумадра,
Чумадрыха весяла!
К у т о р г а
Як збяром дабро дачыста,
Завязём на торг да места,
Тады квартаю чырвонцы,
Гарцам мерым карбавонцы.
Х о р
Эй, чух чумадра,
Чумадрыха весяла!
К у т о р г а
Дзяўчаты нашы, як лані,
Харашэйшы як ясны пані.
Зіркне катора — маспане! —
Сэрца з-пад жыбра дастане.
Х о р
Эй, чух чумадра,
Чумадрыха весяла!
Чуваць звонікі. Шляхта, ап'янелая, хістаецца па сцэне без парадку; гутарка агульная без сэнсу; Куторга пасярэдзіне сцэны выпускае з рук кубак i зaсынае; Кручкоў бярэ ўбок Альпенскага і кажа яму.
К р у ч к о ў. Ведаеш, што на цябе казаў Статкевіч?
А л ь п е н с к і. А што?
К р у ч к о ў. Ён казаў, што ты не шляхціц.
А л ь п е н с к і. Што? Ён мяне так зневажае? Вось я ж яму пакажу маё шляхецтва!
К р у ч к о ў. Не пры мне,— як паеду, тады з ім расправішся! (Адыходзіцца, бярэ ўбок Статкевіча.) Знаеш? Цябе Альпенскі аблаяў мужыком.
С т а т к е в і ч. Ён смеў назваць мяне мужыком? Мне сам Юры Кабылінскі падпісаў фамату,— дык я ж на шкуры яго выпішу сваё шляхецтва! (Шугаецца да Альпенскага і пачынаюцъ біцца.)
Л i п с к i. Найяснейшая карона! Шляхта напілася і завялася біцца. Бойцеся Бога, раздыміце, а то і з вас штраф будзе належыць!
К р у ч к о ў. Не ка мне, не ка мне,— няхай у суд падаюць, тады прыеду на следства! Бывайце здаровы! (Выходзіць з Пісулькіным.)
Ц i x о н. Віват, найяснейшая карона!
У с е (апрача тых, што б'юцца). Віват, найяснейшая карона!
Заслона апускаецца, пакідаючы наперадзе сцэны Куторгу; той прачынаецца.
К у т о р г а. Што? Ужо разышліся? А там чутна і бойка! Добра прыпавесць кажа: пінска шляхта як нап'ецца, то напэўна падзярэцца. (Да публікі.) Ды вы ўжо, найяснейшыя панове, спаць хочаце? А што? Няпраўда? Дык:
№ 9
Найяснейшая публіка!
Прашу цябе, не дзівіся,
Бяда гэта невяліка,
Што мы крыху папіліся.
Няхай шчасная развязка
Пінскай шляхце ад вас будзе, —
Дайце брава, калі ласка,
Ды і з Богам, добры людзі!
|
|
