|
|
22
– Ну, можа, і па трэцяй? Раз не пашанцавала з гасцініцай, дык хоць вып’ем, – расчырванеўшыся з твару і прыкметна падабрэлы, кажа Гарбацюк. – А чаму не ясі?
– Я ем.
– Што гэта за яда! Успомні, як, бывала, на фронце елі... Кацялок пшонкі на двух і праз хвіліну – як вылізаны. Ардынарцу і мыць не трэба.
– Кацялок давалі на чатырох. Прынамсі, у пяхоце.
– Ну, у пяхоце я не быў, – дабрадушна прызнаецца Гарбацюк.
Перад намі яшчэ нешта блішчыць у графінчыку. Ён пад’еў, паўнаватыя яго шчокі сыта блішчаць, вочы жмурацца ў добрасці. Я таксама гатовы падабрэць. Урэшце, чорт з ім, з гэтым Сахно! Памыліўся – дык яшчэ і лепш. Навошта мне з ім сустракацца? Ды і наогул ці жывы ён? Напэўна прыбілі дзе немцы, і ўсё. А я дваццаць год турбаваўся...
Гарбацюк адкладвае відэлец і камечыць у кулаку папяровую сурвэтку. Я аблакачваюся на стол. Карціць даведацца пра яго да канца. Каб ужо без сумненняў.
– Скажыце, вы не танкіст?
- А як жа! Танкіст! – з ганарлівай радасцю кажа Гарбацюк. – Тры гады ў танкавай арміі. Ад Вялікіх Лук да Берліна. Усе сцежкі-дарожкі прайшоў.
Выбух вясёлага смеху за ягонай спіной абрывае фразу. Ля чарнушкі, паклаўшы на яе плячо шырокую руку, усміхаецца плячысты бландзін.
– А цішэй нельга? – строга пытаецца Гарбацюк.
– Можна, – адказвае крайні за сталом, круглатвары і светлабровы ў цёмным гарнітуры хлапец. – Эрна, просяць на паўтона ніжэй.
– На паўтона ніжэй! – з гуллівай уладарнасцю загадвае Эрна суседу.
Той, пачакаўшы, пакуль за сталом уціхне ажыўленне, з тым жа знарочыстым пафасам гаворыць далей:
– Ну, скажыце! Скажыце, чаму я яе кахаю? Што ў ёй? Пастава? Грацыя? Хараство? – наіўна акругляючы вочы і жэстыкулюючы шырокай далонню, пытаецца ён. – Шпінгалет! Каго яна можа нарадзіць, такая блыха? Хіба што другую блыху. Гэта ў біялагічным плане. А ў грамадска-палітычным?..
– Адставака! Хвост па палітэканоміі... – самавыкрывальна напамінае Эрна.
– Грубіянка! – падказвае бліжэйшая да яе бландзінка.
Іншыя за сталом крычаць:
– Задзіра і насмешніца!
– У сценгазеце прадзёрнута!
– Паспрачалася з рэктарам...
– Правільна. Усё правільна. Дзякуй за дапамогу. Суцэльны перажытак мінулага. I часткова будучага. А я кахаю яе. I ўсё! Дык вытлумачце, чаму? Вы! Філосафы! Маралісты! Камсоргі! Біёлагі! Чаму, га?
Ён прытворна паціскае плячыма. Хлопцы наперабой штось спрабуюць давесці. Адна Эрна вельмі хітра ўсміхаецца пад яго рукой. Яна-то разумее гэта ягонае «чаму».
– Ну дык што ж! Узялі? – дзеля прыліку пытаецца Гарбацюк і разлівае рэшту. – Як кажуць, каб не апошнюю...
- Ну...
– А ўрэшце куды спяшацца? Пасядзім да закрыцця. – Ён адстаўляе чарку і закурвае. Смачна зацягваецца. Пасля ўглядаецца ў мяне.
– Гляджу, нешта невясёлы. Што, характар такі?
– Характар.
- Адкуль прыехаў?
– Ды тут недалёка. З-пад Мінска.
– Ага. Беларус, значыць. А дзе працуеш?
– У клубе.
– Значыць, па культурнай лініі?
Мне непрыемны гэтыя роспыты, і, каб іх прыпыніць, я звяртаюся да яго:
– А вы на якой лініі?
– Я? Юрысконсульт. На паўстаўкі. Болей нявыгадна – пенсію рэжуць.
– Зразумела. Пенсіянер?
– Ды накшталт. Пяцьдзесят два гады. Але ў мяне выслуга. Усяго дваццаць восем. З ільготнымі, вядома.
«Нішто сабе, як кажуць, пратрубіў чалавек! Дваццаць восем год салдацкае лямкі – не жарты! У мяне тры, і то перажыванняў на ўсё жыццё...»
– Эх шкада, піўка не заказалі! Духата такая.
Ён паварочваецца да залы і кліча афіцыянтку:
– Дзевушка! Дзевушка! На хвілінку...
Але «дзевушка» не чуе або не хоча пачуць і ідзе сабе між сталоў на кухню. Тады ён устае.
– Ты пасядзі. Я закажу ўсё ж...
За сталом я астаюся адзін.
|
|
