|
МЫШКА ПІК-ПІК I ПАН АБАДРАН
|
|
|
МЫШКА ПІК-ПІК I ПАН АБАДРАН
Аднойчы прачнулася мышка Пік-Пік ад таго, што за сцяной нехта шкробся. Стукнула ў сценку ножкай. А адтуль яшчэ гучней: «Шкроб-шкробшкроб!» Раззлавалася мышка, ускочыла і забарабаніла кулачкамі па тым месцы:
– Ану сціхніце! Дайце паспаць!
Пасыпалася тынкоўка, і у сцяне ўтварылася дзірка, з якой паказаўся доўгі белы нос з ружовым кончыкам. Нос нервова нюхаў паветра. Мышка спалохалася і адскочыла. З дзіркі вылез белы аблезлы пацук. Ён меў доўгія вусы, маленькія чорныя вочкі і пакусаны хвост. Пацук склаў лапкі на жываце і ласкавым галаском звярнуўся да мышкі:
– Дзень добры вельмі шаноўнай пані! Няхай пані даруе мне за нечаканы візіт, ды яшчэ без гасцінцаў, але, жорсткім лёсам гнаны, прыйшоў на выратавальны стук. Дазвольце пазнаёміцца: я – пан Абадран.
Бедная Пік-Пік аж разгубілася. Ніколі так урачыста з ёю не размаўлялі. «Трэба паказаць сваю выхаванасць», – вырашыла мышка і падсунула госцю корак ад бутэлькі:
– Сядай ужо, калі прыйшоў...
Сеў пан Абадран на корак.
– Павінен заўважыць, дарагая пані, што ў падвале гэтага дома ў мяне вялікія маёнткі і маёмасці ў іх многа. Але сёння крыважэрны дзікі звер Мурзік захапіў мае ўладанні. Скочыў я ў нейкую трубу, ратуючы сваё высакароднае жыццё, і, каб не пастукалі вы літасціва ў сценку, невядома, куды б я трапіў. А так маю гонар размаўляць з самай прыгожай мышкай на свеце.
Пік-Пік была, канешне, рада чуць кампліменты, але ёй усё больш не падабаўся доўгі ружовы нос пана Абадрана, які настойліва паварочваўся ў той бок, дзе ляжалі мышчыны прыпасы. Нарэшце пан Абадран не вытрымаў:
– А можа, пані будзе такая ласкавая, што пачастуе мяне гарбатай?
Задумалася мышка, аднак узяла маленькі пластмасавы кубачак, што раней належаў Вераніччыным лялькам, адскрэбла туды трохі варэння ад сваёй коўдры і паставіла перад панам Абадранам. А ў таго ад голаду і спакусных пахаў аж вочы загарэліся.
– Няўжо пані не ахвяруе беднаму выгнанцу кавалачка сала?
– Не! – цвёрда сказала мышка.
– Ну хоць скурку ад сала!
– Не.
– Ну хоць паню-ухаць!
Мышка ўспомніла, што мусіць захоўваць шляхетныя манеры, і пайшла туды, дзе ў яе быў прыхаваны кавалак сала, загорнуты ў газету. Пік-Пік доўга стаяла над сваім салам, раздумваючы, які кавалачак можна ахвяраваць госцю, каб было гэта не надта многа, і ці не лепей будзе даць госцю панюхаць адну газету. Але тут нахабны госць адпіхнуў гаспадыню і ўчапіўся ў сала.
– Не дам! – завішчэла мышка і схапіла пана Абадрана за хвост.
– Пусці, таўстуха, каб ты лопнула, скнарышча! – крычаў пацук, спрабуючы ўцячы праз дзірку ў сцяне.
– Мяў, Пік-Пік, што ў цябе за шум? – пачуўся раптам голас коткі Пепіты.
– Котка! – задрыжэў пан Абадран і выпусціў сала. – Як гэта невысакародна!
I ўцёк.
Мышка падабрала сваё сала і адказала Пепіце:
– Між іншым, да мяне тут паны шляхетныя ходзяць!
– Ну, ну! – прамовіла Пепіта і пайшла.
А мышка хутчэй пабегла ў Вераніччын пакой за пластылінам і старанна замазала дзірку, праз якую прыходзіў да яе госць.
|
