|
ПІК-ПІК I ПЕПІТА НА ПАЛЯВАННІ
|
|
|
ПІК-ПІК I ПЕПІТА НА ПАЛЯВАННІ Аднойчы прачытала котка Пепіта казку пра тое, як пасварыліся каты і мышы і з тых часоў каты палююць на мышэй. Задумалася Пепіта: «А я, аднак, ніколі на мышэй не палявала! А я ж котка!» I вырашыла Пепіта жыць згодна традыцыям продкаў. Тым болей што і мышка побач ёсць – Пік-Пік. Пачытала Пепіта яшчэ раз казку, успомніла мульцікі пра Тома і Джэры... Здаецца, паляваць належыць такім чынам: кот сядае каля мышынай норкі і чакае, пакуль з’явіцца ахвяра. Цудоўна! Пепіта ўзяла шчотку, прычасала хвост, вусы і пайшла ў Вераніччын пакой, дзе пад шафай, як вядома, знаходзілася норка мышкі Пік-Пік. Села Пепіта каля шафы і пачала чакаць. Чакала, чакала, надакучыла... Прынесла маленькае раскладное крэсліца, каб зручней было, зноў сядзіць, чакае... Нудна. Пайшла, прыхапіла вясёлы часопіс і кавалак каўбасы. Уселася ў крэсла, разгарнула часопіс, адкусіла каўбаскі... Так паляваць аказалася зусім не цяжка. Зайшла ў пакой Веранічка, папыталася: – Што ты тут робіш, Пепіта? – На мышку Пік-Пік палюю, – горда адказала Пепіта. Здзівілася Веранічка, але не стала перашкаджаць, пайшла. Між тым мышка Пік-Пік чула гэтую размову і вельмі зацікавілася: як гэта Пепіта на яе палюе? Высунулася з норкі (Пепіта за чытаннем часопіса гэтага не заўважыла) і бачыць: сядзіць котка ў мяккім крэсле, есць каўбасу і чытае. – О, паляванне – вельмі добрая штука! – узрадавалася мышка. – Я таксама хачу паляваць! Выцягнула мышка з норкі маленькае крэсліца, забранае ў Вераніччыных лялек, прыхапіла кавалак газеты і пернічак. Села насупраць Пепіты, есць, чытае... Любата! Падняла Пепіта вочы ад часопіса і здзівілася: – А ты, Пік-Пік, што робіш? А Пік-Пік адказвае ёй з набітым ротам: – Як што? Хрумхрум... Я таксама палюю... Хрумхрум... Пепіта разгубілася: – На каго?! – Як на каго? Хрумхрум... На цябе... Хрумхрум... Здзівілася кошка. Нешта пра такі выпадак у казцы нічога не гаворыцца... Але, падумаўшы, Пепіта змірылася: паляваць жа так прыемна... I сядзелі мышка і кошка надалей адна супраць адной, елі і чыталі... Зайшоў у пакой Тата. – Чым займаецеся? – Палюем! – хорам адказалі Пік-Пік і Пепіта. – На каго? – Я на яе, яна на мяне! Тата так здзівіўся, што не меў што сказаць і пайшоў, пахітваючы галавою. Між тым пернічак і каўбаска даеліся, газета і часопіс дачыталіся. Сядзець стала сумна. – Ну што, разыдземся? – папыталася Пік-Пік каляжанку. – Хіба што... – пазяхнула Пепіта. – Добра папалявалі... – Заўтра яшчэ папалюем! – адгукнулася мышка і схавалася ў норцы. А Пепіта пацягнула крэсла на месца, адчуваючы, што выканала свой кашэчы доўг.
|