ЗАВЯШЧАННЕ ПАНА АБАДРАНА
Гуляла мышка Пік-Пік разам з Веранічкай на вуліцы. Была восень. З дрэў абляталі жоўтыя і чырвоныя лісты. У рознакаляровым дыване апалай лістоты мышка ўбачыла круглыя шакаладныя цукеркі! Ухапіла адну, укусіла... Страшэнна горкая і зусім не шакаладная!
– Гэта каштаны, а не цукеркі! – засмяялася Веранічка. – Іх нельга есці!
Але выглядалі каштаны так прыгожа: бліскучыя, апетытныя... I мышка назбірала іх проста так, а калі вярнулася ў норку, паклала ў пустую цукерачную каробку:
– Буду глядзець на іх і думаць, што гэта цукеркі.
Між тым падвальны пацук пан Абадран аніяк не мог забыцца прыемнага гасцявання ў мышкі Пік-Пік. Часта ўспамінаў ён, галодны, мышчына сала і ўяўляў спакусныя яе прыпасы. I вось аднойчы наважыўся пацук наведаць багатую паненку, але на гэты раз без яе дазволу. Папоўз пан Абадран па вентыляцыйнай трубе, дабраўся да знаёмай дзіркі. Але яна аказалася замазанай пластылінам. Доўга важдаўся пацук, пакуль зрабіў ход у норку. Асцярожна высунуў нос: нікога няма! Скочыў пан Абадран у норку мышкі. I першае, што ён убачыў, была каробка з шакаладнымі цукеркамі! Кінуўся пан Абадран на ласунак, разжаваў адну цукерку, праглынуў... Вой, як зрабілася пану кепска!
– Атрута! – завішчэў ён. – Гэтая скнарышча мышка спецыяльна пакінула тут атручаныя цукеркі, каб калі хто залезе, здох. Паміраю!
I пан Абадран у жаху кінуўся дадому.
У родным падвале небарака лёг на кучу пяску, задраў лапкі і падрыхтаваўся паміраць. На няшчасце, гэта заўважыў даўні вораг пацука – дзікі кот Мурзік.
– Вось цяпер я нарэшце з’ем цябе! – мяўкнуў кот і ашчэрыў пашчу над Абадранам.
– Нашто ж і табе паміраць... – прашаптаў Абадран. – Ты ж яшчэ малады...
– А чаго гэта я буду паміраць? – спалохаўся Мурзік.
– Бо я наскрозь атручаны... Таму і развітваюся з жыццём...
– Вось яно што... – Мурзік прысеў і нават пашкадаваў паміраючага.
А пан Абадран усё шаптаў:
– Ты апошні, каго я бачу ў гэтым жыцці... Таму завяшчаю табе ўсё, што маю, – кавалачак каўбасы, хвост селядца і скарынку хлеба... Толькі выканай, сябра, маю апошнюю просьбу...
– Добра, добра, – аблізнуўся Мурзік. – Выканаю, кажы.
– Ідзі, сябра Мурзік, і з’еш зладзейку, што забіла мяне так падступна.
– Лёгка сказаць – з’еш... А калі яна мяне з’есць? – засумняваўся Мурзік.
– Не хвалюйся, дружа, хоць пані Пік-Пік і хітручая, але яна проста адкормленая мыш.
– А, мыш! – узрадаваўся Мурзік. – Гэта іншая справа. Гэта я з задавальненнем. А дзе мая спадчына?
Знясілены пан Абадран паказаў у куток сваёй кучы:
– Тут адкапаеш...
– Ну, добра, на закуску мне будзе! Кажы, дзе тая мыш жыве!
I Мурзік пайшоў на крывавую помсту. Між тым паміраючы ніяк не паміраў. Ляжаў, ляжаў, есці захацелася... Дастаў пан Абадран каўбасу, кату завешчаную, зжаваў... Пасля – хвост селядца. А там і скарыначка канец свой знайшла ў страўніку пана Абадрана. I тут вярнуўся Мурзік.
– Як, ты яшчэ жывы?! – абурыўся кот. – Ну, усё роўна, давай маю спадчыну...
Разгроб Мурзік пясок у кутку і падазрона паглядзеў на пацука:
– А чаму ад цябе селядцом пахне?
Засмуціўся пан Абадран. А Мурзік раззлаваўся:
– Ну, я табе зараз памагу памерці! – і – на пацука...
А пан Абадран, як і не хварэў, як дасць лататы, толькі хвост ягоны і разгледзеў кот у шчыліне...
Што ж адбылося ў кватэры мышкі Пік-Пік? Пра гэта – наступная казка.
|
