|
МЫШКА ПІК-ПІК ЛАДЗІЦЬ ДЗЕНЬ НАРОДЗІНАЎ
|
|
|
МЫШКА ПІК-ПІК ЛАДЗІЦЬ ДЗЕНЬ НАРОДЗІНАЎ Пасля Вераніччынага дня народзінаў мышка Пік-Пік доўга не магла супакоіцца: чаму гэта ў Веранічкі ёсць такое цудоўнае свята, а ў яе, цудоўнай мышкі, няма? – Хачу падарункаў і гасцей! – вырашыла мышка. – Аб’яўляю сённяшні дзень сваім днём народзінаў! Праблему склікання гасцей мышка вырашыла вельмі проста: узяла з Мамінага пісьмовага стала аркуш паперы, з Вераніччынага – каляровыя алоўкі і напісала вялікімі крывымі літарамі аб’яву: «Увага! Сёння ў мышкі Пік-Пік дзень народзінаў! Прымаю падарункі ля ўвахода ў норку. Апоўначы. Пік-Пік». Прычапіла абвестку пластылінам на шафу і пайшла, задаволеная, драмаць у норку. Вядома – днём трэба спаць, а ноччу – баляваць. Але сон не ішоў, пачала мышка трывожыцца: а ці прынясуць ёй тое, што ёй хочацца? Ці здагадаюцца, якіх падарункаў чакае бедная мышка? І Пік-Пік напісала яшчэ адну абвестку: «Спіс падарункаў», дзе пералічыла, хто і што ёй павінен прынесці. Самая вялікая адказнасць ускладалася на Маму: мышка заказала ёй торцік, пасля перадумала і ля слова «торцік» напісала лічбу 2. І гэтага падалося малавата... Пік-Пік пераправіла лічбу на 3. Трох торцікаў таксяк мусіла хапіць. Далей у спісе значыўся Тата. Ён павінен быў прынесці кошык мандарынаў. Ад Пепіты чакаліся дзве бутэлькі кока-колы. Нарэшце, ад Веранічкі (што з яе ўзяць, малой?) – шакаладка і мяшок цукерак. Мышка перачытала свае сціплыя запыты і пачапіла спіс падарункаў каля першай абвесткі. Тата, Мама і Веранічка заўважылі паперкі на шафе адразу, як вярнуліся са шпацыру. Мама прачытала напісанае Пік-Пік услых і засмяялася: – Можна падумаць, што ў нас пад шафай жыве не адна мышка, а цэлы мышыны горад. – Вось выдумка! – абурылася Пепіта. – Буду я ёй, шкодніцы, кока-колу насіць. – І я ёй цукерак не дам! – сказала Веранічка. – Яна іх і так кожную ноч з вазачкі цягае. – Але ж у яе дзень народзінаў! – запярэчыла Мама. – Вы як сабе хочаце, – загаварыў Тата, – а я апоўначы буду спаць. І вам раю. І ён лёг на канапу і пачаў чытаць газеты. – Я прыдумала! – ускрыкнула Веранічка. – Мы дамо Пік-Пік тое, што яна просіць! І Веранічка пайшла ў свой пакой, узяла паперу і алоўкі. На адным аркушыку яна намалявала тры прыгожыя тарты. На другім аркушы з’явіўся кошык з мандарынамі, на трэцім – дзве бутэлькі кока-колы, на чацвёртым – мех, на якім быў надпіс: «Цукеркі». Усе ўхвалілі Вераніччыну прыдумку. Толькі Мама, пасмяяўшыся, паківала галавой і пайшла на кухню. Мышка не магла дачакацца поўначы. Як толькі сцямнела за вокнамі, яна ўжо стаяла перад сваёй норкай і прытупвала ножкай. І вось нарэшце паказаліся госці. Вераніка і Пепіта, хітра ўсміхаючыся, працягнулі мышцы малюнкі. Мышка ўзяла. Разгледзела... – Гэта што?! – Тое, што ты прасіла! Мышка не на жарт раззлавалася і пакрыўдзілася. Але тут падышла Мама і паставіла перад мышкай талерку з невялікім, але вельмі прыгожым торцікам. І тады ўсе, і мышка, і Пепіта, і Веранічка, заскакалі ад радасці. Мама прынесла кожнаму кубачак, талерку і лыжку. Падзяліла торцік, разліла малінавы кампот... Усе, нават мышка, наеліся, а потым заспявалі. Ды так гучна, што пабудзілі Тату. Ён узяў сваю пантофлю, шпурнуў яе праз расчыненыя дзверы ў бок спеваў і зноў заснуў. Пантофля ўпала якраз перад мышкай. – О, вось і Татаў падарунак! – узрадавалася мышка. – Будзе мне канапа! І Пік-Пік пацягнула Татаву пантофлю ў норку. А Вераніччыны малюнкі развесіла над сваёй новай канапай. Атрымалася вельмі прыгожа. І дарэмна Тата назаўтра шукаў сваю пантофлю. Падарункі ж назад не вяртаюць, праўда?
|