ВЕРАНІЧКА ІДЗЕ НА ВАЙНУ Аднойчы ў госці да Вераніччынай Мамы прыйшла цётка Надзея са сваім сыночкам Іллюком. Іллюк быў хлапец вельмі сур’ёзны і на два гады старэйшы за Веранічку. Мама з цёткай селі піць каву, а Іллюк з Веранічкай пайшлі ў дзіцячы пакой. – Будзеш гуляць у вайнушку? – строга спытаў Іллюк у Веранічкі. – А як гэта? – Я буду генералам войска марсіян, а ты – войска зямлянаў. Мы захопім вашу планету, і ўсе жыхары Зямлі стануць нашымі рабамі. Зразумела? – Ну, добра, – згадзілася Веранічка, і Іллюк пачаў даставаць са сваіх адцягнутых кішэняў маленькія танкі, гарматкі, пластмасавых салдацікаў і падзяляць іх на два войскі. Мышка Пік-Пік, канешне, не магла ўседзець у норцы. Яна вылезла зпад шафы і звярнулася да «генералаў»: – Я таксама хачу гуляць. – А ў чыім ты войску будзеш? – запытаўся Іллюк, які ўжо сустракаўся з Пік-Пік у ранейшыя гасцяванні. – Я – з Веранічкай, – адказала мышка. – Добра, але тады ў мяне будзе войска ўдвая меншае! Гэта несправядліва, – зазначыў Іллюк. – Мне таксама патрэбен салдат! – А ты вазьмі Максімку, – прапанавала Веранічка. – Больш усё роўна ніхто не захоча. – Дык Максім жа яшчэ хадзіць не ўмее! – засумняваўся Іллюк. – Затое як ён поўзае! – сказала Веранічка. І армія марсіян папоўнілася шараговым Максімам. – Ён будзе маім разведчыкам! – вызначыў Іллюк. Веранічка прызначыла мышцы такую ж ролю. Войскі разышліся. Іллюк з Максімкам засталіся ў дзіцячым пакоі, а Веранічка з мышкай пайшлі ў пакой насупраць. – Ну што, Пік-Пік, – сказала Веранічка, – пара табе ісці ў разведку. Паўзі ў той пакой, паглядзі, што робяць Іллюк і Максім, пасля вяртайся і раскажы пра ўбачанае мне. Галоўнае – каб ніхто цябе не заўважыў. Пік-Пік уздыхнула і выпаўзла ў калідорчык, што аддзяляў пакоі. Між тым Іллюк гаварыў шараговаму Максіму, важна размахваючы пластмасавым пісталетам: – Мы іх у адзін момант заваюем! Адна атака – і ўсё! Галоўнае, выбраць падыходзячы момант. Таму ідзі, шараговы Максім, у разведку... Дакладней, паўзі... Даўшы яшчэ некалькі каштоўных парад, Іллюк перакуліў манеж, у якім сядзеў разведчык, і дапамог яму выбрацца на падлогу. Максім вельмі ўзрадаваўся і папоўз, толькі не ў бок дзвярэй, а да канапы, дзе валяліся яркія цацкі. – Стой! Ты куды? – Генералу давялося нямала папрацаваць, каб надаць разведчыку правільны накірунак руху. Нарэшце Максім выпаўз за дзверы і тут у калідорчыку сустрэўся з мышкай Пік-Пік. – На разведку паўзеш? – шэптам пацікавілася мышка. – Ага! Ага! – радасна адказаў Максім. – I я ў разведку... Ды нешта нецікавая гэта гульня. – Ага! Ага! – пагадзіўся Максік. – А можа, пайшлі да Мамы? Там торцікам пахне! – Мам-ма! Мама! – закрычаў Максім і папоўз на Мамін голас. Мама ўбачыла сыночка, вельмі здзівілася, што ён выбраўся з манежа, але, упэўніўшыся, што малеча не пабіўся і знаходзіцца ў добрым настроі, узяла яго на рукі і дала смачнае пячэнніца. Пік-Пік таксама перапаў смачненькі кавалачак, і не адзін. А два генералы сядзелі ў сваіх штаб-кватэрах і чакалі разведчыкаў з данясеннямі. Разведчыкі не вярталіся, вайна не магла пачацца, рабілася сумна... – Я так не гуляю! – пакрыўдзіўся Іллюк, выйшаў з пакоя і ўбачыў Максімку на руках у Мамы. – У, дэзерцір! – прабурчэў Іллюк, але высвятляць адносіны не было калі: цётка Надзя ўжо збіралася дадому. Хутка яны з Іллюком і пайшлі. Пік-Пік хуценька пабегла да Веранічкі, якая за гэты час паспела задрамаць: – Прачынайся, генерал! Мы перамаглі!
|