МЫШКА Ў КОСМАСЕ
Аднойчы мышка Пік-Пік разам з Веранічкай і Максімкам глядзела па тэлевізары мультфільм пра сабачку Рэкса. Рэкс скраў ракету і паляцеў на ёй у космас, дзе знайшоў планету сабак.
«Напэўна, недзе ёсць і планета мышак, – задумалася Пік-Пік. – Цікава, як яны жывуць, што ядуць? Вось бы пакаштаваць...»
І Пік-Пік пабегла да Таты пытацца, як пабудаваць ракету. На жаль, Тата не надта пра гэта ведаў, але не мог жа ён у гэтым прызнацца! І вельмі важна патлумачыў мышцы, што ракета робіцца з трох ці чатырох частак. У верхняй сядзіць касманаўт, а ў ніжніх частках – паліва, якое можа выбухнуць. Падпальваюць змесціва ніжняй часткі, гучыць выбух – і ракета ўзлятае. Тады падпальваюць другую частку, зноў выбух – і ракета выходзіць з зямной атмасферы і ляціць ужо ў космасе.
– Дык гэта ж вельмі проста! – узрадавалася мышка.
– Ты так лічыш? – збянтэжыўся Тата і зноў схаваўся за газету.
А мышка пабегла будаваць ракету. Тры пустыя бляшанкі зпад нейкага белага салодкага парашку, якім кармілі малога Максімку, якраз прыдаліся. Прывалакла мышка гэтыя бляшанкі на балкон і задумалася: дзе ж узяць паліва для выбухаў? Адзінае, што можа загарацца, гэта... запалкі! І мышка прынесла з кухні цэлую каробку запалак і высыпала іх у адну бляшанку. А далей як? Памочнік трэба! І мышка паклікала Веранічку. Веранічка дапамагла саставіць бляшанкі ў «ракету». У верхнюю, пустую, пасадзіла «касманаўта», унізе стаяла бляшанка з «палівам»... Мышка пачала лічыць так, як гэта рабілі ў фільмах. Праўда, з парадкам лічбаў у мышкі быў непарадак.
– Дзесяць... Восем... Сем... Не, здаецца, дзевяць прапусціла... Восем... Восем ужо было... Шэсць... чатыры... пяць... два... тры... адзін... Запальвай!
І Веранічка чыркнула запалкай і ўкінула агеньчык у ніжнюю бляшанку. Мышка прылягла на дно сваёй «кабіны» і заплюшчыла вочы. Унізе нешта ціхенька ўзрывалася, шыпела... Шчасце мышчына, што паміж палівам і яе «кабінай» была пустая бляшанка, так што «падлога» толькі трохі нагрэлася.
Нейкая запалка асабліва моцна зашыпела...
«Паляцелі...» – задаволена падумала мышка.
Між тым Веранічка чакала, пакуль «ракета» ўзляціць, як абяцала Пік-Пік. Але «паліва» дагарала, а бляшанкі заставаліся на месцы. Мышка таксама не адзывалася. Ды яшчэ Мама есці паклікала... Веранічка пабегла і зусім забылася на «касмічны праект». А мышка, прыгрэўшыся, праз дрымоту адзначала: «Так, выйшлі за межы зямной атмасферы... Ляцім у адкрытым космасе... Наступае перыяд бязважкасці...»
Выспаўшыся, Пік-Пік расплюшчыла вочы і адразу зразумела, што ракета прызямлілася... На якую ж планету? Пік-Пік скінула з бляшанкі накрыўку і высунулася вонкі: было цёмна, ззялі зоры і свяціліся вокны суседніх дамоў...
«Зусім як у нас», – падумала мышка і паспрабавала вылезці.
Ракета пры гэтым перакулілася, яе часткі са страшэнным грукатам пакаціліся. Дзверы балкона прыадчыніліся, і паказалася сонная пыска коткі Пепіты:
– Што тут робіцца? Што за грукат?
– Ай! – закрычала мышка. – У маіх разліках – памылка! Я трапіла не на планету мышак, а на планету котак! Ратуйце!
І Пік-Пік адчайна кінулася ў прыадчыненыя дзверы, адпіхнуўшы здзіўленую Пепіту. Ножкі самі па сабе прынеслі Пік-Пік у Вераніччын пакой, пад шафу, у норку...
«Вось дзіва! – думала мышка. – І тут ёсць норка, падобная да маёй, і тут, напэўна, жыве нейкая мышка... Пахне смачна, хаця вельмі насмечана... Як можна жыць у такім брудзе? Фу! А, дарэчы, ці ёсць тут прыпасы? Калі б тут жыла я, то схавала б усё вунь у тым куце...»
Пік-Пік палезла ў дальні кут норкі і знайшла прыхаваныя іншапланетнай мышкай цукерачкі, арэшкі, кавалачкі печыва... Не сваё – не шкода! Урэшце, гаспадыня гэтай норкі павінна разумець, што для гасцей з іншай планеты нічога не шкада. І Пік-Пік падчысціла ўсе прыпасы мясцовай мышкі і заснула...
Пабудзіла мышку Веранічка – хацела даведацца, чым скончыўся касмічны палёт.
А што адчула Пік-Пік, калі зразумела, што з’ела ўласныя прыпасы, можна толькі ўявіць...
|
