|
МЫШКА ПІК-ПІК ПЛЫВЕ ЗА БАНАНАМІ
|
|
|
МЫШКА ПІК-ПІК ПЛЫВЕ ЗА БАНАНАМІ
Аднойчы Тата прынёс Веранічцы нябачаную раней мышкай садавіну – нешта жоўтае, доўгае, духмяна-салодкае, і сказаў, што гэта – банан і яго прыслала малпа з далёкага вострава. Банан вырас на высокай пальме, яго грэла яркае сонейка, таму смак ён мае незвычайна салодкі. Мышка Пік-Пік з’ела кавалачак, якім яе пачаставалі, і з тых часоў усё марыла трапіць туды, дзе расце такое смакаццё.
На вуліцы была вясна. Снег раставаў, ператвараўся ў вясёлыя ручаіны. Веранічка вельмі любіла пускаць па веснавой вадзе свае цацачныя караблікі і бегчы за імі ўслед. І вось калі Тата зрабіў ёй новы караблік з бляшанай скрыначкі зпад алоўкаў, з яркім ветразем з сурвэткі з выявай сланечніку, Веранічка пабегла на вуліцу. Котка Пепіта таксама вырашыла пагрэцца на сонейку. І мышка Пік-Пік наважылася прагуляцца, каб пасля добра паесці.
Любімая Вераніччына ручаінка сцякала з горкі праз увесь двор. Дзяўчынка асцярожна паклала караблік на хуткі струмень. І тут мышка ўспомніла пра бананы на далёкім востраве. «Гэта шанец, – падумала мышка і скокнула ў скрыначкукарабель. – Паплыву за бананамі!»
Караблік імкліва паплыў наперад, Пік-Пік адчула, што падае, і ад страху заплюшчыла вочы: гэта ручай сцякаў са стромага адхону. Пасля карабель, перагружаны тоўстай мышкай, паплыў павольна і нарэшце спыніўся: у канцы двара ручай ствараў вялізную лужыну, пасярод якой расла бяроза. Мышка расплюшчыла вочы: вакол была вада, наверсе шамацела галлё – караблік спыніўся ля самага дрэва.
– Прыплыла! – узрадавалася мышка. – Вось мора, вось пальма, а дзе ж бананы?
Прыгледзелася мышка і заўважыла на тонкіх галінках бярозы зялёныя прыгожыя завушнічкі.
– Бананы! Яшчэ не саспелі. Ну, усё роўна трэба пакаштаваць.
І мышка паспрабавала ўскараскацца на бярозу. Справа нялёгкая і нязвыклая, але мышка, натхнёная ўспамінамі пра смак банана, узлезла да ніжняй галінкі і хутчэй сарвала і сунула ў рот зялёную завушнічку. Яна аказалася такая горкая, што Пік-Пік западозрыла, што гэта зусім не банан. Каштаваць далей расхацелася, а захацелася дадому. А як? Агледзелася мышка: унізе – вада, родны дом – далёка... А зараз малпы набягуць...
Звесіла мышка хвосцік і расплакалася.
І тут прыбеглі да лужыны Веранічка і Пепіта. Яны сачылі за караблікам, але не маглі за ім угнацца. Веранічка была ў гумовых боціках, таму смела перайшла лужыну, падняла свой карабель і зняла з галінкі мокрую мышку.
Усю дарогу дадому Пік-Пік сядзела ў кішэні Веранічкі надзьмутая і злосная. І ў норцы сваёй яшчэ доўга адплёўвала горкі недаспелы «банан». А пасля супакоілася: усё-ткі прыемна, што ты – першая мышка, якая самастойна пераплыла мора і ела бананы, седзячы на пальме!
|
