МЫШКА ПІК-ПІК І МЫЛА
Аднойчы падчас сваіх начных вандровак па кватэры мышка Пік-Пік забегла ў лазенку. Там, зразумела, не было нічога смачнага, але Пік-Пік заўважыла на палічцы рознакаляровыя кавалачкі мыла. Выглядалі яны вельмі апетытна, а пахлі яшчэ спакусней.
– Ды гэта зусім і не мыла, – пераконвала сябе мышка. – Хіба звычайнае мыла можа быць такім прыгожым!
І наважылася, узяла ружовы круглячок з цукерачным пахам і адкусіла добры кавалак. На жаль, гэта ўсё-ткі было мыла. Пік-Пік не паспела яго выплюнуць, глынула і цяпер крыўдзілася на ўвесь свет.
– Падманваюць сумленных мышэй...– сярдзіта прагаварыла Пік-Пік, і тут з яе рота вылезла мыльная бурбалка, а за ёй – яшчэ адна.
– Ой! – спалохалася мышка, і наступная бурбалка села ёй на нос. – Ратуйце! Гвалт! – запішчэла Пік-Пік і, пускаючы бурбалкі, кінулася ў пакой.
Тата, Мама, Веранічка і Пепіта прачнуліся і здзівіліся: па ўсёй кватэры лёталі прыгожыя каляровыя шарыкі. Яны лопаліся, пакідаючы пырскі, а на падлозе сядзела мышка Пік-Пік і горка плакала.
– Што здарылася? – строга запытаўся Тата. – Толькі не кажы, што ты зноў нешта не тое з’ела...
– Ды вось... – прамовіла мышка, выпусціўшы з рота бурбалку.
– Ого! – зазначыў Тата. – Гэта што за з’явішча?
– Ды яна мыла з’ела! – здагадалася Веранічка. – Падумала, напэўна, што цукерка.
– Усяго адзін кавалачак, – запярэчыла Пік-Пік, і ў паветры з’явілася яшчэ цэлая зграя бурбалак.
– Ну вось што, – сказала Мама, – пакуль усе бурбалкі з цябе не выйдуць, нічым не дапаможам. Ідзі на балкон, а то ўся хата запырскана. І паразмаўляй там... хоць з варонамі.
Пайшла няшчасная мышка на балкон. А з кім размаўляць? Сама з сабой? Сумна! І мышка вырашыла паспяваць. Хаця б тую песню, што Тата і Мама любяць заводзіць разам з гасцямі.
– Ад панядзеелка... Да паня-адзе-елка... дробны до-ождж ідзе... Саабрала-ася бедна басота... І гарэ-элку п’е...– пішчыць мышка, стараецца, да таго ж уяўляе сябе беднай басотай, выпхнутай жорсткімі гаспадарамі з дому пад дробны дожджык, і шкадашкада ёй сябе... Пішчыць, плача, бурбалкі пускае...
Дзіва што варона, якая пралятала побач, ледзь не звалілася ад здзіўлення. Села на балкон, пытаецца:
– Што ты тут робіш?
– Ды вось, – заплакала Пік-Пік, – з’ела кавалачак мыла, дык з хаты выгналі...
Варона аж разачхалася ад мноства мыльных бурбалак, што вылецелі з рота мышкі. Трэба ж, які гэта моцны сродак – мыла... Ад кавалачка і жытло страціш, і розум... Але калі гэты сродак правільна ўжыць...
– Слухай, Пік-Пік, – сказала варона, – лепшы шлях забыцца на свае праблемы – заняцца чужымі. Ты можаш дапамагчы ўсяму нашаму двару. Ведаеш злога сабаку, што прывезлі новыя жыхары?
Мышка Пік-Пік, вядома, ведала бандзюгу: нікому ў двары прайсці не даваў, Веранічку нядаўна напалохаў.
– Дык вось, – працягвала варона, – мы адвучым яго брахаць. Прынясі толькі мыла, якое ты каштавала.
Мышка збегала ў лазенку і прынесла мыла. Варона схапіла яго і паляцела ў кватэру, дзе жыў злы сабака. Фортка, на шчасце, была прыадчыненая. Сабака, руды, калматы і тоўсты, як медзведзяня, спаў, а перад ягоным носам стаяла міска, напоўненая кавалкамі каўбасы і косткамі. Варона сунула мыла ў міску і гучна каркнула. Сабака вобмірг усхапіўся і забрахаў. Нахабная птушка вылецела, а сабака падумаў: «Гэта ж яна па маю ежу прылятала. Не трэба было нічога на заўтра пакідаць. Лепей з’ем усё цяпер, а то скрадуць».
І зжэр усё, што было ў місцы, разам з мылам.
Раніцай пабег злы сабака на двор. І якраз з пад’езда выйшлі Веранічка з Мамай.
– Гаў-гаў-гаў! – забрахаў сабака, каб напалохаць іх.
І тут з ягонай пашчы вылецела некалькі вялізных вясёлкавых бурбалак. Сабака спалохаўся і змоўк. На куст села варона.
– Гаў-гаў... – не вытрымаў сабака.
Але зноў з’явіліся бурбалкі. Сціснуў сабака сківіцы, а варона давай над ім рагатаць. Паспрабаваў сабака яшчэ пару разоў гаўкнуць, але, зноў убачыўшы бурбалкі, зусім спалохаўся: кінуўся дадому лячыцца ад невядомай хваробы. Ад таго часу зрабіўся ён самым маўклівым і выхаваным сабакам у двары.
А мышка Пік-Пік нічога гэтага не бачыла, бо салодка спала ў сваёй норцы.
|
