МЫШКА Ў ПАДАРУНАК Аднойчы вечарам Тата прынёс у кватэру вялізную прыгожую каробку ў ружовыя кветкі... Нават той, хто не ўмее чытаць, адразу здагадаўся б, што знаходзіцца ў гэтай каробцы, ад якой да таго ж смачна-смачна пахла... Але мышка Пік-Пік чытаць умела. І слова «Торт», напісанае на каробцы вялізнымі чырвонымі літарамі, падалося ёй цікавей за ўсе кніжкі свету. Але Мама чамусьці не стала адчыняць запаветную каробку і нават паставіла яе высока на халадзільнік. Хаця мышка так і блыталася па кухні, уздыхаючы і жаласна папіскваючы... Ды што там – нават уласных дзяцей сквапныя дарослыя не пашкадавалі! Калі Веранічка папрасіла кавалачак торціка, Тата сярдзіта сказаў, што торт – не для з’ядання, а для гасцявання. У падарунак. Вядома, мышка не магла вытрываць такой несправядлівасці. Дачакаўшыся, пакуль усе заснуць, яна паспрабавала дабрацца да забароненага скарбу. І падскоквала, і па сценцы караскалася... А потым успомніла, як у фільме закідвалі ў варожы горад бомбы пры дапамозе гумы. А ў Веранічкі якраз ёсць гумкі для валасоў! Пачапіла мышка сінюю гумку на ручку дзвярэй, сама на яе села, гумка расцягнулася, мышка падскочыла... Карацей, упала мышка проста на каробку з тортам. Ну а далей – зразумела што... Хаця ласуха збіралася толькі пакаштаваць, але... Калі торцік скончыўся, мышка нават не змагла вылезці з каробкі. Там жа і заснула. І не чула, як каробку здымалі з халадзільніка, як перавязвалі яе вяровачкай... Вось і давялося мышцы прачнуцца ў незвычайных абставінах. Накрыўку з каробкі знялі, мышку асляпіла яркае святло ад крышталёвай люстры. Вакол высіліся салатніцы і келіхі, а на мышку здзіўлена глядзелі незнаёмыя дзядзькі і цёткі. Былі, праўда, тут жа Тата і Мама, а таксама цётка Надзя, якая нядаўна прыходзіла да Таты і Мамы ў госці. Калі замест торціка ўсе ўбачылі ў каробцы нешта іншае, Мама збялела з твару, штурхнула Тату нагой пад сталом, каб ён маўчаў, і прагаварыла: – А гэта наш маленечкі сюрпрыз... У гонар нядаўняга свята гумару... – Вой, якая цудоўная цацка! – усклікнула цётка Надзя. – І адразу відаць, імпартовая! – Якая тоўсценькая! – зашумелі госці, абмяркоўваючы падарунак. – І вусікі як сапраўдныя! І хвосцік! – А можа, у яе ўнутры нейкі сюрпрыз? Мышка сядзела, скамянеўшы, з разяўленым ротам і вылупленымі вочкамі. Толькі б якому боўдзілу не ўздумалася паглядзець, што ў яе ў жываце! Але госці хутка забыліся на «сувенір» і пачалі піць гарбату з печывам. І цётка Надзя паставіла мышку на паліцу. Давялося мышцы сядзець і цярпліва назіраць, як паглынаецца ўсялякае смакоцце. Нарэшце ўсе наеліся, напіліся, пачалі збірацца дадому. «Няўжо мяне пакінуць тут? – з бояззю думала мышка. – Мама моцна раззлавалася, возьме ды і пойдзе без мяне... Што ж рабіць?» На шчасце, у агульнай мітусні мышцы ўдалося незаўважна скочыць на плячук цёткі ў пінжаку з футравым каўняром, патрапіць у калідор, там саскочыць на падлогу. Там мышка залезла ў Татаву сумку і прыціхла. Калі Мама і Тата вярнуліся дадому, дзе іх чакалі бабуля з Веранічкай, Максімкам і Пепітай, Мама нарэшце выказала, што яна думала пра мышэй і пра тых мужоў, якія не могуць тых мышэй выкурыць з хаты. – Нічога, няхай цяпер гэтая нахабная мыш пасядзіць у цёткі Надзі, пагаладае! Пік-Пік сядзела ў Татавай сумцы і трэслася ад страху: а раптам яе зараз заўважаць? Тата ж пагразіўся, што аддасць яе дактарам для нейкіх доследаў... Толькі калі ўсе ляглі спаць, небарака насмелілася вылезці з сумкі і кінулася ў сваю норку. І пасля цэлы дзень сядзела там, харчавалася толькі прыпасамі. Потым, вядома, вылезла. І нават узрадаваліся ёй, бо Веранічка ўжо намаўляла Маму ехаць да цёткі Надзі па мышку. Але цётка Надзя чамусьці перастала запрашаць Маму і Тату ў госці.
|