ПРЫВІД МЫШКІ ПІК-ПІК
Вераніччын і Максімкаў Тата вельмі любіць глядзець тэлевізар. Асабліва падабаецца яму, калі там паказваюць нешта страшнае – дзядзькі б’юцца, іншаземныя прыхадні людзей на кавалкі раздзіраюць, прывіды і мерцвякі за дзецьмі бегаюць... Тата сядзіць, адным вокам – у телевізар, другім – у газету, у руцэ бутэрброд... А Веранічцы ды Максімку ад тых жахаў на экране страшнастрашна... Нават мышка пару разоў з норкі вылезла паглядзець.
– Ну як, спалохалася? – пытаюцца ў яе Веранічка і Максімка.
– Нічога асаблівага, – фыркнула мышка. – Я – смелая. Мяне ніякія прывіды не напалохаюць...
І пайшла ў норку дасыпаць. І сніцца мышцы – а мо на самой справе робіцца? – што пайшла яна на кухню пашукаць штонебудзь смачненькае. А на стале – торцік. З ружовымі кветачкамі з салодкага крэму. Ела, ела мышка, пакуль... у вачах не пацямнела і не павалілася на талерку... І нібыта над яе галавою нейкі званочак зазвінеў і шоргат крылаў наверсе пачуўся...
Раніцой зайшла Мама на кухню сняданак рыхтаваць.
– Айяйяй! Торт забыліся ў халадзільнік паставіць! Мышка Пік-Пік паела і, відаць, атруцілася...
Прыбеглі на кухню ўсе – Тата, Веранічка, Максімка, котка Пепіта. На стале, на пустой талерцы, ляжыць дагары жыватом мышка Пік-Пік.
Прыўзняў яе Тата за хвост:
– Усё. Спруцянела. Не будзе больш цукерачак па начах шукаць.
Сям’я пайшла ўрачыстым крокам у прыбіральню. Кожны сказаў пра нябожчыцу колькі добрых слоў. Тады Тата ўкінуў цельца аматаркі торцікаў ва унітаз і спусціў ваду.
– Бывай, мышка. Нам будзе не хапаць цябе.
Ноччу Вераніка і Максімка прачнуліся ад таго, што па пакоі разлілося фасфарычнае ззянне. Пад самай столлю лётала нешта цёмнае, паўпразрыстае, з вачыма, што гарэлі зялёным агнём, і доўгім хвастом. «Нешта» завывала глухім голасам:
– Цукеерачак! Цукеерачак!
Усю ноч сям’я не спала. Прывід лётаў па кватэры і прасіў цукерачак. Аднак калі цукеркі яму прынеслі, не адрэагаваў.
– Хто б мог падумаць, што наша Пік-Пік зробіцца прывідам! – з горыччу сказаў Тата. – І як даць рады такой навале?
– Бяда, – азвалася Мама. – На прывідную мышку ні мышалоўка, ні кошка не падзейнічаюць.
– Так, – пагадзіўся Тата. – Але на прывідную мышку мусіць падзейнічаць... прывідная кошка!
Сямейныя моўчкі, з нейкімі нядобрымі ўсмешкамі паглядзелі на котку Пепіту.
Дарэмна бедная котка верашчала і пагражала зваротам у Грынпіс. Баўтануўся кончык яе пышнага хваста ў водазвароце унітаза – і нават развітальнага слова ніхто не сказаў.
Вечарам усе спакойна ляглі спаць. Але апоўначы прачнуліся ад глухіх завыванняў. Па пакоях лётаў прывід з доўгім хвастом і скавытаў: «Цукеерачак!» А за ім лётаў другі прывід, падобны на котку, з вялізнымі палаючымі вачыма, і выводзіў: «Мыышку! Мыышку!»
Зноў сабраліся на сямейны савет.
– Цяпер трэба думаць, як пазбавіцца ад прывіду коткі... – змрочна сказала Мама.
– Эх, прывіднага сабаку б на яго...
– Хіба сабака ва унітаз пралезе? – засумнявалася Веранічка.
– А вунь у суседкі такі сабачка добранькі... – задумліва сказаў Тата. – Звяглівы, шчупленькі... А катоў як ганяе!
Усе моўчкі пераглянуліся.
–Тообік! Тобік! – увечары жаласна крычала на двары суседка, падзываючы вернага цюцьку.
Унітаз у чарговы раз сыграў пахавальную мелодыю.
Павадок ад беднага Тобіка Максімка прыстасаваў пад сапраўдную каўбойскую пугу.
Апоўначы па пакоі лёталі тры прывіды. Першы гарлаў: «Цукерачак!», другі – «Мышку!», трэці, самы вялікі, – «Кошку!».
– Кажуць, на прывідаў дзейнічаюць срэбныя кулі... – змрочна сказала Мама.
– Толку ў іх страляць, у гэтых... Бачнасць адна... – уздыхнуў Тата. – Вось калі... калі ва унітаз патронаў насыпаць...
Трайны крык данёсся з прыбіральні. Такі гучны, што...
Мышка Пік-Пік прачнулася. Яна ляжала на пантофлі-канапе ў сваёй норцы, жывенькая, і нават есці хацелася...
Мышка выбегла ў залу. Перад уключаным тэлевізарам сядзеў Тата з газетай і бутэрбродам. На экране зялёны монстр ганяў нейкіх небаракаў.
– Як не сорамна! – абурылася мышка. – Там, дзе знаходзяцца дзеці і жывёлы, нельга глядзець такія фільмы!
Тата ледзь не задушыўся бутэрбродам, але ўсё-ткі пераключыў тэлевізар на мульцікі.
Нельга ж не прыслухацца, калі такія фільмы нават на мышыную псіхіку ўплываюць.
|
