|
350 14.Х.1985 г.
Шапчу сабе: «У зорку шчасьця вер! У каліўца надзеі, у іскрынку!» Раздаўленай і чэпкай, нібы зьвер, – Яшчэ такой сябе ня знала, сынку! Кажу сабе: «Адпрэч сьляпы адчай Дзеля жыцьця, дзеля здароўя сына!» Хай зьнікне ў растрывожаных вачах Блакадная і горкая часіна. Сьвятло маё адзінае! Крыло! – Бяз вас я цень, нікчэмная расьліна. Усё, што у маім жыцьці было – Дык гэта сын і вера ў шчасьце сына. Я сэрцам прыпадаю да зямлі, Я цераблю балючы шлях вядомы: Кавайце ў звонкіх кузьнях, кавалі! – Хай кавалёк малы ня знае стомы. Паэзія, пашто твае дары? Але малю трывожнае дыханьне: Лясы, не замірайце без пары, – Хай будзе позьніх птушак шчабятаньне! Я з тонкіх нэрваў перавясла ўю, Каб утрымаўся наш снапок жытнёвы. Жу-раў-лі-кі, пакіньце салаўю Зялёны гай і ранак васільковы.
|
|
|