|
|
350
17.Х.1985 г.
Глядзець мне на цябе – не надзівіцца
Ўсё роўна як на тайну адкрыцьця.
Няхай аклятым пылам адкурыцца
Усё, што супраць песьні і жыцьця.
Чакальны мой, мой дзень вяртальна-сьветлы,
Я для цябе пяю да забыцьця
I заклікаю людства ўсёй планеты:
Паслухайце балючае дзіця!
Яно глядзіць у шчасьці і ў дакоры
На грозны сьвет у гразкай мітусьні,
Зірніце ўсе, як расьцьвітаюць зоры
У вачанятах нашай дабрыні!
Хіба ня сьвята – сонечныя ружы?
Хіба ня радасьць – ціша і спакой?
Ды дзесь нацята страшнае аружжа
Да тоненькае струначкі зямной.
Я пакланюся верасьню і маю,
Але зірнуўшы ў будучыя дні –
Не для вайны сынка я падымаю,
Выпрошваючы ў неба чысьціні.
Ня заўтра, людзі, – іменна сягоньня! –
Адзінаю надзеяй жывучы,
Выходзьце ўсе з узьнятаю паходняй,
Каб атамную сьмерць перамагчы.
|
|
|
