|
Водар стужкі. Акупунтурны час.
Зоркi граюць. Я бачу толькі вас:
Седзяцё перада мною,
Вы апошні, хто глядзіць кіно
Я не чую, ня слухаю, але
Выпадкова ці можа быць ўва сьне
Вы чагойсьці мармачыце,
Вы адзіны, хто са мной даўно
На экране так звыкла cinema,
Ў залі крэслы. Нікога больш няма.
Ну чаго вы не крычыце?
Не жадаеце глядзець у твар?
Так заўсёды. З усіх бакоў сьвятло.
Вы памёрлі – скрозь сьвідравіны дно.
Дык чаму тады усюды
Кожны раз я бачу толькі вас?
Што вам трэба? Чаму ізноўку я?
Шмат каштуюць пігулкі забыцьця?
Добры, дрэнны і цікавы,
Нецікавы, без субтытраў фільм...
|
З-за шкла машыны шмат вачэй
Усіх да дому праважаюць,
Хадзіць скрозь сьцены шмат дзьвярэй
Мне рэгулярна замінаюць.
Таму сяджу сярод людзей,
Калі яны не разважаюць.
Я кленчу ў іх тых дзьвюх начэй,
Калі закапваць пачынаюць...
|
Мы вельмі падобны адзін д’аднаго:
Асфальт прагібаем аднолькава,
У нас нават вочы колеру серы
На сьвет пазяхаюць юдолькава.
Мы побач заўсёды і разам заўжды,
Да спадобы адное і тое ж,
На справе самой, як і ўсіх, нас няма,
Але гэтага ўжо на утоеш...
|
Абрэзаны, абломлены
І зьведзяны на нет,
Растуць шкілеты голыя –
Нікому справы нет.
Размовы і размоўкі
Вядуць паміж сабой
Ствалы, галіны, шуплы
З ахізлаю карой.
Адчай нарэзаў карбы,
Ўсіх іх засмактаваў,
І плойму думак дрэнных
Ім зьнечаку нагнаў...
|
Дзе-небудзь на наступным тыдні...
Ня ведаю дакладна... Ты ідзі...
Магчыма потым... можа быць... наўрадці...
Сумнеўна неяк... Пазвані...
|
Аднаногі ліхтар
З напаўвыбітым вокам,
Зь перабітай рукой
І праломленым бокам.
Абскубелы і гідкі,
Чэрствай моваю зьбіты,
Не адною залевай
Шмат разоў быў заліты.
Каля цёмных сядзібаў
Цёмна ў лужыне спаў
Ды у цемрадзі вуліц
Сьветла сьвет ліхтараў...
|
Праз атворыну ў дзьверах
Я гляджу на пакой,
А на сьценцы чаўхірка –
Зь яе п’е Антыной.
Мітусіцца агенчык
У ягоных вачох,
І крывавая водка,
Бы струга па плячох.
Я, калі б нават ведаў,
Піў бы разам зь ім з чар,
Бо са мной толькі кухаль
У дадатак да мар...
|
Я кладуся спаць у ложак,
Мне мроіцца: званок
Скубе няспынна ганак
Як быццам бы знарок.
У дзьверы нехта б’ецца
І кліча: «Адчыні!»
Я не даю ім веры,
Крычу: «Згубіў ключы!»
Празь нейкую сэкунду
Ізноў знаёмы стук.
«Каго тут чэрці носяць?!
Ў мяне не сорак рук!»
Гляджу ў глазок дзьвярны,
З-за шкла відаць брыво:
«Каго тут сярод ночы
У дом мой занясло?!»
Шурпатаю рукою
Шкрабецца зноў у дзьвер
Шкілет з крывой касою
Вялікай на памер.
«Адкуль прыйшоў? Навошта?
Што трэба табе тут?» –
«Прыйшоў твой час зьбірацца
У хмарачэсны кут!»
Страшыдла ўскінуў рукі
І працягнуў касу:
«Ў краіну вечнай мары
Цябе я аднясу.
Там будзе шмат пітва
І шмат дзівосных спраў!» –
Шкілет мне усьміхнуўся,
За руку мяне ўзяў.
Мы зачынілі дзьверы,
А выйшлі праз вакно.
З тае пары ніколі
Ня бачыў нас ніхто...
|
Па-над вялікай ручаінай
З пагардаю на увесь натоўп
Глядзіць напаўзакрыўшы вочы
Вальяжны Камянецкі Стоўп.
Пяюць аб долі нешчасьлівай
Усе каму сьпяваць ня лень,
І нават птушкі ў небе сінім
Дзівяцца: «Што гэта за пень?»
У дні вясельляў і гулянак
Як і усюды на Палесьсі
Здымаюць людзі ўсю адзежу –
Такімі бегаюць па лесе.
У вежы ў стылым Камянцы
Царыў Гамора і Садом –
Аб гэтым навіна такая
Да князя прыляцела ў дом.
Адразу ж на наступны дзень
Вялікі князь на коня сеў,
І незаўважаным у Стоўп
Прабрацца тайна захацеў.
У голым стане ноччу ў лесе
Магутны князь дарма блукаў,
Ня ведаў ён аб тым, што Стоўп
Ад князя хутка уцякаў.
Калі ж яму ўсё расказалі,
Дык раззлаваўся строгі князь,
Відэлец зашпульнуў у сьцену,
Сказаўшы жорстка: «Во дзе мразь!»
|
Подых ветру лашчыць
Белыя пялёсткі,
Рвець з каштанаў сьвечкі,
Б’ець аб землю сьлёзкі.
На асфальце мокрым
Ўсе яны зьбяруцца,
У падэшвы ботаў
Борзьдзенька заб’юцца.
Дома, каля вокнаў,
Я здыму абутак,
Буду есьці кветкі,
Гледзячы ў закутак.
|
Ты імжыш над маёй галавою,
Дзьмеш у ветразь маіх вогкіх сноў,
Маіх думак чапаеш антэны,
І мой помірс зьдзімаеш далоў.
Пасядзі, калі ласка, са мною.
Бач, мой зэдлік заўсёды пусты.
Прынясі на Вялікдзень цукерак,
Папарві з майго цела кусты.
Калі хочаш, я буду дарадцай.
Калі не, – буду моўчкі ляжаць.
Пажадаеш, – зраблюся вясёлым.
Загадаеш, я буду бурчаць.
А яму усё гэта ня трэба,
Сыпкі зьмерк не дае моцы жыць.
Сярод корстаў, крыжоў, пахаваньняў
Ветру хочацца толькі паліць...
|
Сіняя пашча, жоўтая зрэнка,
Іклы-дамы і іх дзіркі наўсьцяж.
Мой далягляд кіруецца сьценкай,
Час надыйшоў гэты скончыць ваяж.
|
Кожнае раніцы бомжавы водар
Сьметніца сьмердзіць пад нашым вакном.
Людзі на працу сьпяшаюцца з ложкаў,
Я застаюся з сабой «ўваднаром».
Зноў сам з сабою буду імкнуцца
Выйсьці з учора, забыць на ўспамін,
Слухаць па сэтцы навіны надвор’я,
Піць белы чай мацярок-гэраін.
|
«Як ляцела ў сукротным зьмярканьні,
Дзе Югася так волка спала,
У сутонках шукала таланьня,
Ды раптоўна цябе я знайшла.
Твае ўводныя промні схапілі,
Абвінулі, далі мне спадзеў,
Але сукам сваім жоўтым вокам
На усіх і на ўсё ты глядзеў.
Я не звоглена, я не забіта,
Няма скаргаў, жыву як жыла...» –
Стрэлка словы ў ліхтар прасіпела
І нагамі дадому пайшла...
|
Кожны вечар на зьмену
Сьпякотнай нудзе
Прыходзяць дажджы
І плачуцца мне.
Парасон мой ламаюць,
Тлумачаць мне сны,
Ў якіх бурбакі
Бурбочаць мне «ты».
Кожнай ліквіднай кропляй
Цякуць па сьпіне,
Ды баюць мне сказ
Сабой аб табе.
Кожны раз у залеву
Мне карціць пажыць,
Забыцца на ўсіх
І ціхенька ныць...
|
На могліцы нясу
Дурныя успаміны,
Мяргуй ці не мяргуй
Мне будзе лепей так.
Машынка палкане
Чырвоныя паветры,
Ня будзе больш ніхто
Мне соўгаць ў галаве.
Там ходнікі бяз крэсу
Расплюшчаць мае рукі,
Ў грудзёх папатыхае
Апошні цёнг курца,
Бо шыкаў не жадаю,
І вомпіць, хто што скажа
Злажуся вокам... Проша!
У госьці да мярца!
|
Постаці сялянак,
Статуі статуяў
У палацы жоўтым
Там на чалах стаяць.
Гнёнікі і стоды
Зьверху ўсёй грумадай
Б’юць у ладкі з рэмзы,
Каб неяк выслаўляць.
Што? Каго? Навошта? –
Ведаюць наўрадці
На каменных дошках
Загады нам блішчаць.
Спэнду не разгледзіць.
Хто тут што набэрсаў,
Ды й ніхто ня хоча
З-за іх свой зрок псаваць.
Пэўна так і трэба,
Сымбалі памёрлі.
Гаркацеча-думка
Мне не дае сканаць.
Ведаю дакладна:
Стодзівы на крушне
Найбліжэй да неба
Па-над людзьмі ляцяць...
|
Старая сядзіба калюмнамі з цэглы
Сустрэла пад вечар разбураным ганкам,
Наўсьцяжныя шыбы сьпявалі нам гімны,
Кажана крыламі да самага ранка.
Наступнага дня, калі зь Перунамі
Ваблокі маланкі на дрэвы кідалі,
На лесьвіцы з камня, апранутай мхамі,
Мне тосты з гарбатай казкі казалі.
Зь нейкай нагоды панская дочка
На шыі каралі зь вяроўкі спляла,
Бачылі потым, як Ilga ў пакоі
Белым прывідам пад стольлю плыла.
Я зьеў свае тосты і выпіў гарбаты,
Крышталікі солі заўважыў на дне.
Наўкола ні гука, ні руху, ні ветра,
І «Es tevi milu» чую ў вакне...
|
Ў аўтобусе чорным па Lost Highway едзем,
І музыка грае, аж вушы баляць.
Усюды рагочуць і п’юць водку зь whisky,
Паўночныя людзі па крэслах сядзяць.
За вокнамі цёмна і зоркі з залевай,
Па пыльнаму шклу ручаіны са сьлёз.
І з зайздрасьцю Месяц нам зыркае вокам,
Галінкамі дрэвы суюць да нас нос.
Ты недзе наперадзе, я недзе ззаду,
Не здарыцца побач нам разам сядзець.
Але мне ўсё роўна – ніхто ў маю цемрадзь
Ніколі не здолее так жа глядзець.
|
Як белы сьмяротны камарык,
Я крочу ў яго цыгарэту,
Дым з попелам джалкам кранаю,
Зыходзячы з гэтага сьвету.
Спыніць сябе моцы не маю,
Вось крылцы згарэлі і ножкі.
Нічога: набуду зноў новых –
Цыгар сустракаў толькі трошкі.
|
Мае рукі – жоўтыя сьцены,
Мае вочы – лямпа са шкла,
Мае вушы – брудныя ложкі,
Мае думкі – іх больш няма.
Маё сэрца – кубачак кавы,
Мае душы – мокры ручнік,
Мае грудзі – крэслы са скуры,
Шэпт кузурак – гэта мой крык.
Я шчасьлівы, бо кожнае ночы
Я глытаю твой сон праз вакно,
Твае мроі ў шуфляды хаваю,
З тваім розумам крочу на дно.
|
Калі атрымаецца так,
Што я разам с табою ўвесь дзень правяду,
Праеду паўсьвету з табою ў машыне,
А потым у госьці зайду,
Так будзе усё, як і мае быць з намі:
У мой ты не зойдзеш куток,
І мухі з балкона зьлятуцца у ночы
Зрабіці гарбаты глыток...
|
Ты ўжо дакурыў, ты пойдзеш і зьнікніш,
Але ж усё роўна, сябе мы пабачым,
З акуркам тваім пакладу разам свой я,
Хай Briviba позіркам зьесьць нас кашачым.
Хай рукі трымаюць высока тры зоркі,
Хай брыдкаю зеленьню вып’е ўсе хмары,
У горадзе барсаў зраблюся скульптурай,
Мяне ты заўсёды пазнаеш па твары...
|
Лісткі тэлефонаў на дошцы аб’яваў
Вецер пяшчотна ірве языком,
Надзеі чыісьці апошнія лашчыць,
Зь ліпкіх паперак будуе свой дом.
Рэклямкі крычаць, яны воюць і ныюць,
Яны не жадаюць нікуды ляцець.
А Вецер ня чуе грашовых малітваў,
Ён плача, рагоча і горача дзьмець...
Нашто абяцаць ім таго, што ня маеш?
Навошта іх потым у лужыне мыць?
На цёплыя губы і моцныя рукі
Яны ўжо ня здолеюць болей забыць.
|
Ад’ядныя кветкі, касьцёл Сьв. Тройцы,
Нябачныя хоры вянчаньню сьпяваюць,
Магільныя пліты – памерлых візыткі
Ля Божага храма спагады чакаюць.
Хлапчак зацікаўлена водзіць нягучна
Па цындры каменнай бялюткай рукою,
Жыцьцёвыя літары хутка ўжо сьвянуць –
І гэта прычына яго непакою.
Ён хоча дазнацца, што здарылась з тым, хто
Тут быў пахаваны ў юнацкім узросьце...
Вось скончыцца служба, ўсе выйдуць з касьцёлу,
Ніхто не заўважыць на могілцы косьці...
|
Купіце цацку па рэклямцы,
І пражывіце зь ёю дзень,
Гуляйце, размаўляйце зь лялькай,
А потым выкіньце за дзьвер.
Вам зь ёй ня будзе адзінока,
Яна вас будзе весяліць.
Спрачацца, нават, з вамі будзе,
І толькі вас заўжды любіць.
Цікаўны розум, пекны выгляд,
Па добрай, зьніжанай цане...
Няўжо ж вам цацка не патрэбна?
Хутчэй! Набудзьце жа мяне!
|
Мне сорамна і цяжка ад сябе,
Я не зрабіў нічога, што жадаў бы,
Я не сказаў нічога, што хацеў,
Ня стаўся тым, каго б заўжды бажаў ты.
Я не лакнаю болей, бо стаміўся,
І кохнуць, і у твой казеліць бок.
І толькі нізкі зь нізкага на вочы
Сасуць ізноў мой клей – жыцьцёвы клёк.
|
Грувасткі гарадзкі пакойчык,
Дзе копша блюміў невыносна,
Фіранка расчыніла вокны,
Каб не было ўнутры так млосна.
І пустадомны подых з сквэраў
Пад’еў ўсе горкія паветры,
Расквецілі фіранку думкі,
Бруіліся намёкі зь ветру.
Ніхто ня ведаў пра іх лучнасьць,
Іх позіркі як мак цьвілі,
Яны б заўсёды былі разам,
Але ў пакойчык увайшлі.
Ў вабдымках ветру цераз шкло
Фіранка высьлізнуць хацела,
А гзымс, вяруга і крукі
Чувалі, як яна трымцела.
Яна ня здолела ляцець,
Бо не парвала свае крылы.
Крозь люфцік нурна ноч-пры-ноч
Зь ёй цалавацца будзе мілы...
|
Я запалю ад сьвечкі цыгарэтку,
Я не жадаю сьмерці марачкам,
Але за тое каб цябе паелі рыбкі,
Ўсе сьвечкі ў хатцы з радасьцю аддам.
Каб водарасьці зьелі тваю скурку
У шторм аднойчы на гаючым дне,
Я мару як твае крывыя косьці
Са смуткам узгадаюць пра мяне.
|
|
|
