На сьвеце на белым жыў Янка адзін, Быў добры сусед ён і добры быў сын, Любілі яго ўсе, на куце сядзеў, Ніхто лепшай ласкі, як Янка, не меў І праўда – зь яго быў нішто чалавек. І, пэўне, так зжыў бы ён цэлы свой век. Дзе жыў гэты Янка, там двор блізкі быў, Туды схадзіць часам наш Янка любіў, Але – не на працу, а так сабе, – знаць., Пабыць з панічамі, жыцьцё іх пазнаць. І добра пазнаў ён іх гэта жыцьцё, Бо стала нямілым яму сваё ўсё. А толькі, як Янка ні корчыўся ўвесь, Ніяк цераз панскі парог не пралез; Ні хорт і ні выжал цяперака стаў, Ад вёскі адбіўся, ў палац не папаў. У вёсцы ўсім страшны, глядзіць, нібы пан, У двор жа як прыйдзе – такі самы хам. Нарэшце дакучыла Янку жыць так. Нырнуў сюды-туды, папаў нейкі знак, – Прадаўся (так чуў) ў нейкі чорны саюз I гэй жа ўсіх вабіць у гэты хаўрус! Што станецца далей з гэроем маім, Я вам раскажу другім разам аб тым.
1908
|
|