Błudziła sirotka pa połi,
Błudziła, šukajučy dołi,
Jakoj jana zrodu nia mieła.
I darma biadačka chadziła, –
Zabrała sirotku mahiła;
Tak dołi pabačyć nia ŭśpieła.
Ničoha ŭžo biednaj nia treba:
Ni chaty, ni śvitki, ni chleba,
Ni ludskaha žalu, pryvietu.
Nia kryŭdzić žyćcio ŭ biesprytońni
Sirotki harotnaj siahońnia,
Ŭdałi ad niapraŭdy, ad śvietu.
Śpi ŭ viečnaj, sirotka, chatułi,
Dzie tata śpić tvoj i matula,
Ty lepšaj nia mieła paściełi!
Oj, kab ty ŭ damoŭcy nia spała,
Ciabie ja, mianie b ty paznała,
My roŭnuju pieśniu b zapiełi.
Zapiełi b tak ščyra, baleśnie,
A hułka sirockaja pieśnia
Pa śviecie niasiecca z tryvohaj.
My piełi b, małiłisia śmieła,
Kab naša małitva ŭźlacieła
Až tam, až pad nieba, da Boha!
Ŭ małitvie lahłi by ŭsie spravy,
Jakija stvaraje kryvavy
Naš byt u žyćciovym pakosie;
Małiłi b, prasiłi, kab bolej
Šukaci nia tre było dołi,
Kab lepiej sirotkam žyłosia.
1906
|
|
