РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Пімен Панчанка
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
*  *  *
Кожны з нас прыпасае Радзімы куток, 
Каб да старасьці чэрпаць адтуль успаміны — 
Дым над хатай, снапамі прыціснуты ток, 
Матчын сьпеў і гароды, прапахлыя кмінам...

Гэта быў сорак першы палаючы год. 
Прабіраліся мы з акружэньня на ўсход. 
У аршанскіх лясах на адной з дарог 
Я пазнаў сярод верасу сьлед маіх ног.

I паклікала родная хата мяне. 
Я падпоўз да сяла, калі гаснулі зоркі, 
Расхінуў асьцярожна кусты і зьнямеў — 
Каміны... каміны... Дух пажарышча горкі.

Разьвіднела. А певень людзей не будзіў. 
Цішыня. Мёртвы попел. Hi стуку, ні груку. 
Толькі клён, што мой бацька калісь пасадзіў, 
Грэў на сонцы свае абгарэлыя рукі.

Я схаваў твар у травы. I зямля, як дзіцё, 
Да мяне прытулілася целам магутным: 
«Дзе ж ты быў, дзе ж хаваўся ты гэтулькі дзён, 
Што дамоў не ішоў?» — запытала ледзь чутна.

Не прыпомню цяпер, што ў адказ я шаптаў — 
Ці зямлю суцяшаў, ці пра маці пытаў. 
Слоў вугольле зьлятала з патрэсканых губ, 
I растоптаны кут быў да болю мне люб.

Наліваліся кветкі сьцюдзёнай расой,
I прамыла раса мае сумныя вочы,
Каб убачыў я ўсё, каб запомніў усё,
Каб я думаў пра помсту і ўдзень, і уночы.
 
1942
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2021. Беларусь, Менск.