Što zasnuŭ tam, šynkar? Hej, siaki ty, taki!
Na stoł čarki! Pjuć, znaj, niezdarma biedaki.
Nia nam dolu svaju ŭspaminać-prakłinać,
Nałivaj, vypivaj, kab nia čuć i nia znać!
Ty, muzyka, nastroj nam skrypulu svaju,
Ja pad zvon hułkich strun adžyvu, zapiaju!
Tolki rež – nie žalej, ahniściej, viesialej, –
Tak ad samaj dušy, ad zbalełych hrudziej!
Sirata ja siahońnia – dzie hlanu – vaźmu.
Kałiś baćku ja mieŭ, pakoj viečny jamu;
Ciahavit byŭ, nia raz niedaspaŭ, niedajeŭ,
Žal staroha – nia ŭ čas jon dušoj zahavieŭ...
Dzie za vioskaj puciny iduć nakryž dźvie,
Tam hurbok ty ubačyš u ciomnaj travie;
Tam biarozka, pasadžana mnoju, šumić,
Sałaviejka viasnoj tam śpiavaci lacić...
...Svoj napieŭ hałasiła pradvieśnie ludziam,
Krutavata na vioscy prychodziłaś nam:
Tym niachvat chleba, kormu, – padatki druhim
I toj son i spakoj adnimałi zusim.
I stary moj u hetym ani nie adstaŭ:
Ledź chadziŭ, uzdychaŭ, štoś pad nos barmataŭ.
Što rabić? Jość Krasulka – žyviołka adna,
Treba ŭ horad, na torh, – niama rady, biada!
Ślazinu-harčyniu abmachnuŭ rukavom,
Za viaroŭku, za ciołku dy marš piechatom.
Tolki robicca ciomna ŭ vačoch biedaku:
I čamu ž tak ŭsio nie ručyć mužyku?
Voś i horad. Krasulku tarhujuć, – pradaŭ,
Baryš łoŭki papiŭ, hrošy dobra schavaŭ,
Mašyruje damoŭ, padpiavaje z nudy, –
Choć na čas adkupicca jość čym ad biady.
Mnoha źviera u puščy ŭ ciomnaj snuje,
Bolej złydniaŭ miž nami jo, ludzi maje!
Mnoha ściežak-darožak la nas lahło tut,
Tolki ź ich mužyku – adny muki i błud...
Užo ładna za horad stary adyšoŭ,
Tut za pazuchu zirk: što schavaŭ – nie znajšoŭ!
Ni karoŭki, ni hrošy niama ŭžo, niama...
Nie biada: dziaha jość, jość paciecha adna!
My z darohi čakajem – i maci, i ja;
Dzień, druhi nie vidać, ažno treciaha dnia
Słych pajšoŭ pa siale, što ŭ lasočku piatloj
Chtoś zakončyŭ žyćcio – heta byŭ... heta moj...
Hej, što śpiš tam, šynkar? Hej, siaki ty, taki!
Bolej vodki! Pjuć, znaj, niezdarma biedaki!
Nia nam dolu svaju ŭspaminać-prakłinać,
Nałivaj, vypivaj, kab nia čuć i nia znać!..
1909
|
|
