Не цурайся, дзяўчынка-галубка, мяне! Пажалей, прыгалуб бедака-сірату: Збудзі сэрца, збудзі, – хай навек не засьне, Дабудзь песьню з душы, разгані цемнату. Не было мне пацех ад людзей, ад жыцьця, Не заглянула сонца у хату маю, – Віхры гналі-гулі без канца, без пуцьця, Ажно долю паганую кляў я сваю... Ой, так шоў – так сыходзіць мне год за гадком, – А ёсьць шчасьце, ах, ёсьць на бяспутнай зямлі! Гэта шчасьце ў каханьні, ў змаганьні са злом – Дык хадзі ж, не ўцякай – душу, сэрца вазьмі! Ты і я удваіх станем сьмелай ступой Змагаць гора-бяду, паніжэньне і блуд, Жыць, любіць і цярпець, ненаглядка, з табой За нявольны свой край, за свой змучаны люд!
1909
|
|