Čuć tolki Kupalskaje śviata
Nabłižycca z nočkaj svajej,
Jak paparać-kvietkaj zaklataj
Čaruje niaščasnych ludziej...
Z nadziejaj, i vieraj, i siłaj
Zusiul, kudy b dzie ni zirnuć,
Praz vysi, dałiny, mahiły
Pa kvietku biahuć i biahuć!
...Sava piaje pieśniu razłuki,
Łapoča kryłami kažan, –
Miljonnyja ciahnucca ruki,
Dzie dremle kupalski kurhan.
Tych radaściu vočy śmiajucca,
Tym zrenki kryvioj załiło;
Pichajucca, korčacca, bjucca,
Miašajecca praŭda i zło.
Pačnucca hałinki chiłicca,
Šaściać vierasy pad nahoj.
Tuž-tuž užo kvietku schapici!
Ścikajecca hety i toj –
Tyc – stoj!.. Hladziać zornicy-śviedki,
Piavun adhuknuŭsia ŭ siale –
Ni nočki Kupalskaj, ni kvietki!
Usio zataiłasia ŭ mhle...
Załypałi błudnyja vočy,
Miljony uzdochaŭ lacić.
Sava nie zacichnie – rahoča,
Kryłami kažan šapacić...
Śled kostački ścieluć – usłałi,
Zdajecca, ŭžo čas addychnuć,
Nadojdzie ž chaj tolki Kupalle, –
Miljony pa kvietku biahuć!..
1909
|
|
