Гэй, шумна у боры
Віхор загуляў;
Аб сьлёзах, аб горы
Завыў, запяяў.
Аж хіляцца сосны,
Аж стогнуць дубы
Ад гэтай жалоснай
Віхорнай кляцьбы.
Вавёркі-грызухі
Заселі ў дуплох,
Мядзьведзь ад разрухі
Палез у бярлог.
А людзі, што бор той
На дровы сяклі,
З душою разьдзёртай
У хаты ўцяклі.
І пуста, і дзіка
Пад борам кругом,
Як помсты вялікай
Заплёў хто залом.
Як дзе па пажары –
Жыцьця ані чуць...
Касматыя хмары
Па небе паўзуць.
Віхор жа у боры
Гудзе і гудзе
Аб сьлёзах, аб горы,
Аб людскай бядзе.
1906
|
|
