Стогнуць пад мурам халодным таполі; Крыліцца ў ветках начніца; Моляцца совы па днеўным прывольлі; Вецер калыша званіцай. Сьцелюцца мжакі асеньняй валокны; Вечар нялюдзен, трывожан; Шыбамі звоняць палацавы вокны, Ценямі мур упрыгожан! Высакі, бледны адвечныя сьцены, Мары-слупы чарадою; Важны дзядзінец, трава па калена; Сад з агародай жывою. Дымна замглелі, як блудныя вогні, Ў вёсцы далёкай лучыны... Весела, ярка ў палацы сягоньня, Хвіляй-мінутай – гадзіна. Шыбы зардзелі блысканьнем няўхватным, Кружацца пары, мігаюць; Душы да славы ўсябратняй ня здатны, Вокліка суму ня знаюць. Бел, як астрог сярод пусткавай пашы, Думку палац неспакое: Штось да яго парывае і страша; Зводны, аздобай пакоі. Неўглядзь за поўнач насьпела часіна, Сон на пакоі паў ройма... Досьвета ў вёсцы далёкай лучыны Далей мігцяцца па-свойму.
1909
|
|