Я іду з кірмашу,
Ногі барануюць,
Вочы ані бачаць,
Вушы ані чуюць.
Ночка намагае,
Да сяла далёка,
Хітра пазірае
Месяц-лежабока.
Чорт зайшоў дарогу,
Панічом зрабіўся
I на вуха шэпча
Нешта аб Марысі.
Што мне ўсё тут знача?
Панам я сягоньня!
Па калені мора,
Еду на сто коні.
Чорту аплявуху –
Зайцам абярнуўся
І ў лес пакаціўся,
Ані азірнуўся.
Ну, валяйце далей,
Ногі-мімаходы!
Вёска недалёка,
Зажывём выгодаў.
Эх-ці!.. Дома баба
Не прапусьце ціха;
Ну, мы ёй пакажам,
Пачым фунцік ліха!
Як палезе шэльма,
Жалам вельмі дойме,
Скажу, што дарогай
Чорт шаптаў аб ёй мне.
А во ўжо і хата;
Галава ўсё слаба...
Лягу пад паветкай –
Сьпі адна там, баба!
1909
|
|
