Аповесьць пра сапраўднага чужынца
|
Я чужынец, які забівае раба… #З пэўнага няўісьненага верша
Я насамрэч чужаніца й нішто насамрэчна-чужынскае мне не чужое, ненасамрэчна-чужынскае ці насамрэч-нечужынскае ўжо я, нібы раба, забіваю на пляжы і, быццам араба, зь сябе выціскаю па кроплі, каб, стаючыся напраўду чужынцам ад капелюша да абцаса пантоплі, з гонарам вымавіць: так, насампраўдзе я ўжо наўсуцэль чужаніца, бацька і маці таксама чужынцы, чужынка мая сужаніца, сёстры й браты, і стрыечны пляменьнік, бабуля, і дзеці, і ўнукі, і ненароджаны праўнук ім зробіцца без аніякай прынукі, і спадкаемцы-нашчадкі, наступнікі покуль ня страцілі шанец – кожны – прынамсі аднойчы – адчуе, што ён натуральны чужáнец (перапрашаю, чужынец), адчуе любою сваёю чужынскай вантробай, кожнай чужынскай душэўнаю фібрай адчуе, што ён тут – пабочнай асобай, ён тут сугней на самоце, мармоль у маркоце, закладнік такіх жа, як сам ён, дзікунак: гэткія дзеўчыны не пакладуць ні жыцьця, ні каханьня на ўласны швайцарскі рахунак сына сваіх марнатраўных бацькоў і намарна пусканага часу – часу зацятых і палкіх чужынцаў, тае неўтаймоўнае, дзікае расы, што аніколі ня будзе празь верных насьледнікаў, собскіх сыноў пераймацца (хай ужо тыя насьледуюць і пераймаюць, калі не лякаюцца марнае працы!), што прыбірае відзежы ў ядваб, аздабляе фантомы каштоўным каменьнем і, імкнучы ў безназоўнай цямрэчы за пекным жаночым найменьнем, кожнае ночы палюе на любасьць і песьціць запал запаволенай міны, кожнага дня захлынаецца мрояй пра тое, чаго не было, але так, быццам проста гартае ўспаміны, кожнага вечара ведае праўду, а зраньня ізноў дае веры – канец выдае на пачатак! (мова мяне выдае, пане Фройдзе!) – канечне, ізноў памыляецца – дурань! Ніякі ты мой не нашчадак! – я ў тваім веку таксама жанчын унікаў, але гэта былі насамперш прыгажуні, а, па-другое, сапраўдныя дзеўчыны, а не фантомы ўяўленьня – шальбера й шыбуні: калі ўжо грэбаваць, дык найпякнейшаю ў сьвеце істотай, каб, карыстаючы з добрай нагоды ўглядзецца ў суладную нагасьць і ўчуць п’яны водар лістоты, бачыць ня плоць алімпійскай красуні, бо нат багавіца чужынцу ня роўня, а звычайнейшыя грудзі і сьпіны, і шыі, і рукі, і ногі ў мужчынскай пароўні (зрэшты, у сьвеце празрыстых фіранак, дзе дома і сьцены віжуюць, за сьценамі ж – блазны і вязьні, найпрыдатнейшае сховішча – ў пары расійскае лазьні!).
|
|