 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Калі прачынаешся зранку,
Упэўніся, што жывы:
Крыху адшморгні фіранку.
(Не выхіляй галавы!)
Угледзеш тую ж макабру
І тую ж адчуеш млосьць —
Вось довад, што ты, мой сябру,
Дагэтуль на сьвеце ёсьць.
Шчэ дзень у нябыту выкраў —
Змагайся ж, такі закон!
Каб потым было ня прыкра
За марна пазбыты скон.
Жыві, колькі стане сілаў.
(Жыцьцё — вялікі прыкол!)
Нічым ня крыўдзі дэбілаў,
Што мірна жывуць вакол.
Цэфалам (макра і мікра)
Ня тыцкай у нос буквар,
Каб потым было ня прыкра
За марна разьбіты твар!
Разьбілі — ня трэба енку:
Згадай хрысьціянскіх сьвятых,
Падстаў другую пашчэнку —
І раптам шваргні пад дых!..
Красуні ў калготах зь лікры
Рашуча скажы: “Сыходзь!”,
Каб потым было ня прыкра
Лячыць сапсутую плоць!
Мы ў гэтым жыцьці — навабранцы,
Гарматнага мяса шматок:
Пойдзеш налева — пранцы,
Наўпрост — электрычны ток,
Направа — шчэрыць яхідна
Іклы табе напаказ.
Каб потым было не агідна
Ўдыхаць атручаны газ,
Вучыся расейскага мату,
Ня еж на людзях мацы,
Трымай у піўніцы гармату
І гаўбіцу — на гаўбцы.
Знадворку чыняць такое,
Што цяжка ўявіць, — няхай!
Схавайся ў сваім пакоі,
Стаі дыханьне й чакай.
Бо прыйдзе міг адмысловы,
Натхненьня павеў ляткі, —
Складацьмем вольныя словы
Ў нязмушаныя радкі.
Пяяцьмем вясны, каханьня
Й паэзіі вечны хаўрус.
Давай, кастальскі пахане,
Палохай цнатлівых Муз!
Шукацьмем свае сугуччы
У прыцемках нас саміх,
Каб потым ня стала балюча
За марна страчаны міг.
20.VIII.2001.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
