Апляла мяне нядоля
Зь неспакойнай бабай;
Ледзьве цягне ногі з поля, –
Вадзіцца ж ня слаба.
Хоць яе мужык я родны, –
Цягам мучыць звадай;
Ці то годны, ці нягодны, –
Прычапіцца рада.
Як даўгі язык разваліць, –
Сам чорт не запрэча;
Век радню сваю ўсю хваліць,
А маю нівеча.
Што яна мяне здатнейшай, –
У адным б’е чыне, –
Разумнейшай, дасьціпнейшай,
Лепшай гаспадыняй.
Часта паласаваў пугай,
Валасы патузаў;
Скураной ня раз папругай
Наляпіў ёй гузаў.
Стану біць, запёршы ў клеці:
Дружна поўха скача;
I што ж? Плачуць толькі дзеці,
I сама ўсьцяж плача.
I нічога, ой, нічога
Ёй не памагае, –
Век браханьня абрыднога
Баба не кідае.
Слухай, малец, будзь прыкладным,
Раджу не за грошы, –
Не паддайся вочам здрадным
Дзеўчыны харошай!
Не бяры жонкі выбрэднай
Ды ў багатай скуры,
Хай сабе ўжо будзе беднай,
Ды добрай натуры!
1906
|
|
