Марыська чарнабрэва, галубка мая, Гдзе ж ся падзела шчасьце і ясна доля твая? Усё прайшло, - прайшло, як бы не бывала, Адна страшэнна горыч у грудзях застала. Калі за нашу праўду Бог нас стаў караці Ды ў прадвечнага саду вялеў прападаці, То мы прападзем марна, но праўды не кінем, Хутчэй Неба і шчасьце, як праўду, абмінем. Не наракай, Марыся, на сваю бяздолю, Но прыймі цяжкую кару Прадвечнага волю, А калі мяне ўспомніш, шчыра памаліся, То я з таго сьвету табе адазвуся. Бывай здаровы, мужыцкі народзе, Жыві ў шчасьці, жыві ў свабодзе. І часам спамяні пра Яську твайго, Што згінуў за праўду для дабра твайго. А калі слова пяройдзе у дзела, Тагды за праўду станавіся сьмела, Бо адно з праўдай у грамадзе згодна Дажджэш, Народзе, старасьці свабодна.
|
|